Βοήθειααααααααα!
Οπως θα έχετε αντιληφθεί, όσοι παρακολοθούσατε τούτο το blog, τις μέρες που ανεβάζαμε κανένα κομμάτι που και που, εχουμε πέσει σε αγωνιστική απραξία. Αυτό συμβαίνει, για τρείς λόγους, τους παρακάτω δύο:
1. Δεν έχουμε χρόνο.
Εντάξει, δεν είναι και ακριβώς έτσι, δηλαδή άμα γράψει ο ένας δύο φορές που ο έτερος δεν θα μπορεί, θα βρεις και διάθεση και χρόνο. Με τα υπάρχοντα δεδομένα όμως, κανείς από τους δύο, δεν φαίνεται πρόθυμος να συνεχίσει.
Έτσι λοιπόν, είπαμε να ζητήσουμε τη βοήθειά σας. Ψάχνουμε λοιπόν άνθρωπο που να αγαπά την μουσική, όσο και εμείς, ώστε να καταφέρουμε να ανανεώνουμε το blog αν όχι σε καθημερινή βάση, τακτικά. Όσοι πιστοί προσέλθετε…
ohio
λοιπόν, σήμερα που ο elliot afanas ξεκουράζεται (μετά από πολύ καιρό) λίγο πριν την εξεταστική του, αποφάσισε να βάλει ν’ ακούσει ένα δίσκο και να πει μιαν ιστορία.
ήταν μάης του -όχι και τόσο μακρινού- 1970. οι μπίτλις διαλυόσαντε, γεννιότανε η 
ελλάδα είχαμε ακόμα χούντα και γενικά ξεκινούσε η πολύ φάνκι δεκατετία των σέβεντις, την οποία πολλοί μνημομονεύουν μέχρι και τα σήμερα. κάπου εκεί πέρα στριμωγμένος ήταν και ο -σε εξέλιξη- πόλεμος του βιετνάμ.
πρίν ο ρίτσαρντ νίξον μπλέξει με κασσέτες και γίνει ρεζίλι με το σκάνδαλο του watergate είχε γίνει και πρόεδρος των ΗΠΑ το 1968, υποσχόμενος στους αμερικάνους ότι θα τελειώσει τον πόλεμο του βιετνάμ που κόντευε 10 χρόνια. βέβαια, ο πόλεμος όλο και φούντωνε. 90 απρίλη του ’70, λοιπόν, ο νίξον ανακοινώνει σε τηλεδιάγγελμα (όλες οι ωραίες μόδες μας έρχονται από τις ΗΠΑ) ότι το «έθνος της δημοκρατίας» συνεχίζοντας τον πόλεμο ενάντια στο βιετναμέζικο λαό θα εισβάλει στην καμπότζη, συνεχίζοντας με αμείωτο ρυθμό τις πολεμικές επιχειρήσεις. ήταν που ήταν οι αμερικάνοι μπουχτισμένοι με τον πόλεμο στο βιετνάμ 2 φορά, γίνανε τώρα 10! καινούριες 
πορείες, διαμαρτυρίες ξεκινάνε ενάντια στον πόλεμο του βιετνάμ και την καινούρια εισβολή. στους αγώνες για την ειρήνη πρωτοστατούν οι φοιτητές των αμερικάνικων πανεπιστημίων.
κάπου εκεί, στο κεντ του οχάιο (το οποίο στην ελλάδα γνωρίζουμε μέσα από τις παλιές ταινίες και το θείο τζον πάπας από το οχάιο) σ’ ένα πανεπιστήμιο, το Kent State University, την πρωτομαγιά γίνεται διαμαρτυρία στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο (ναι, είχαν και τέτοιους: ένα κομμάτι «μην πατάτε το πράσινο» γρασίδι κάπου στη μέση του campus) και προγραμματίστηκαν νέες διαμαρτυρίες για τις 4 του μήνα.
αλλάζουμε σκηνή και περνάμε στο βράδυ, κάπου κοντά στα μεσάνυχτα στο κεντ. μια παρέα μεθυσμένων μοτοσυκλετιστών ξεκινάνε «ξαφνικά και αυθόρμητα» να πετάνε μπουκάλια και να βάζουν φωτιές. τα μπαρ κλείνουν, ενώ με την παρέα των καβαλάρηδων ενώνται μερικά ακόμα άτομα. ακολοθούν περιορισμένες συγκρούσεις με την αστυνομία και όλη η ιστορία τελειώνει περίπου μια ώρα μετά. οι αψιμαχίες γίνονται αφορμή ο δήμαρχος να κηρύξει την πόλη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να καλέσει στο κεντ την εθνοφρουρά για να «επιβάλλει» την τάξη. κάπου εκεί η κάμερα κάνει πάλι ζουμ στο campus του kent state university, το οποίο είχε περάσει μια καθόλα ήσυχη νύχτα.
2 μάη και οι κινητοποιήσεις στο kent state συνεχίζονται. οι φοιτητές βρίσκονται έξω από το κτίριο εκπαίδευσης εφέδρων (έτσι θα το λέγαμε;), μιας υπηρεσίας που εκπαίδευε φαντάρους στα πανεπιστήμια για να γίνουν αξιωματικοί. η υπηρεσία είχε πάψει να λειτουργεί και το κτίριο πήγαινε για γκρέμισα έτσι κι αλλιώς, πιο πολύ συμβολική ήταν η κίνησή τους να ανάψουν φωτιά έξω από αυτό. η φωτιά δεν άναβε μέχρι να εμφανιστεί ένας μυστηριώδης μηχανόβιος με ένα μπιτόνι βενζίνα (έτσι μας πληροφορεί το πολύ καλό άρθρο των BOB FITRAKIS and HARVEY WASSERMAN), το κτίριο λαμπαδιάζει, μεν, αλλά κανένας δεν παθαίνει τπτ. στις 10 το βράδυ η εθνοφρουρά μπουκάρει στο κάμπους (δεν είχαν εκεί άσυλο, βλέπεις…). δακρυγόνα, χαμός και ένας φοιτητής τραυματίας από λόγχη «εθνοφρουρού».
3 μάη και ενώ ο κυβερνήτης του οχάιου Ρόουντς δηλώνει ευθαρσώς ότι οι φοιτητές που διαμαρτύρονται είναι «η πιο δυναμική και καλύτερα εκπαιδευμένη ανταρτοεπαναστατική ομάδα που βρέθηκε στην αμερική, χειρότεροι από τους κομμουνιστές, τους μελανοχιτώνες και τους κακοποιούς των δρόμων (όλοι μέσα στη σούμα, ίσα κι όμοια)» και ότι «είναι το χειρότερο είδος ανθρώπων στις ΗΠΑ», η αναταραχή στο kent state συνεχίζεται. δεν είναι και λίγο άοπλοι φοιτητές να έχουν να αντιμετωπίσουν οπλισμένους άντρες της εθνοφρουράς. γενικά το όλο σκηνικό μας θυμίζει πολλά (το υπουργείο λέει τους φοιτητές αλήτες κλπ), αλλά ας μην ξεφεύγουμε. 1.000 εθνοφρουροί έχουν μαζευτεί μέσα στο κάμπους εκείνη την κυριακή και ο κυβερνήτης δηλώνει ότι δε θα φύγουν από εκεί, μέχρι να ξεφορτωθούνε τους φοιτητές. αργά το απόγευμα γίνεται νέα πορεία (στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο πάντα), στην οποία οι εθνοφρουρά απαντά με δακρυγόνα και μαχαιρώματα με τις λόγχες.
4 μάη και είναι η μέρα καινούριου προγραμματισμένου συλλαλητηρίου. παρά τις προσπάθειες της διοίκησης του Kent state να τη σταματήσει (μέχρι που πέταξαν φυλλάδια που διέδιδαν -ψευδώς- ότι ματαιώθηκε η διαμαρτυρία) 2.000 φοιτητές μαζεύονται στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο. ξεκινάει να μιλά ο πρώτος ομιλιτής. μπάτσοι και εθνοφρουρά προσπαθούν να διαλύσουν το πλήθος, προτάσσουν απειλιτικά τις λόγχες τους. οι φοιτητές αντιδρούν, αλλά η διαμρτυρία συνεχίζεται χωρίς ιδιαίτερα επισόδεια. Στις 12:22 το μεσημέρι η εθνοφρουρά ξεκινά χωρίς καμία προειδοποίηση ή πρόκληση εκ μέρους των φοιτητών τους πυροβολισμούς. 4 νεκροί, 9 τραυματίες . όλοι πυροβολημένοι από το πολύ 120 μέτρα. Allison Krause, Jeffrey Glen Miller, Sandra Lee Scheuer, William Knox Schroeder. όλοι τους παιδιά, 19 με 21.
νεότερες αποδείξεις δείχνουν ότι οι πυροβολισμοί ξεκίνησαν κατόπιν εντολής και όχι «αυθόρμητα» «από τρομαγμένους εθνοφουρούς που έχασαν την ψυχραιμία τους», όπως περιέγραφε η επίσημη εκδοχή.
το μακελειό του kent state προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις. ξεσπάνε κινητοποιήσεις σε τουλάχιστον 450 αμερικάνικα πανεπιστήμια. εύγλωττο το πανό που κρέμασαν οι φοιτητές του πανεπιστημίου της νέας υόρκης: «δεν δεν μπορούν να μας σκοτώσουν όλους». στην ουάσιγκντον συγκεντρώνονται 100.000 άνθρωποι και διαδηλώνουν ενάντια στον πόλεμο του βιετνάμ και τη σφαγή στο πανεπιστήμιο του κεντ.
η «αμερικάνικη δημοκρατία» απέδειξε για άλλη μια φορά ότι ότιδήποτε της πάει κόντρα και δεν μπορεί να το σταματήσει «με το καλό», το τσακίζει αλύπητα. έτσι και τις κινητοποιήσεις των φοιτητών που ζητούσαν το αυτονόητο, να σταματήσει ένας πόλεμος που γίνεται στην άλλη άκρη της γης. αξιοποιήθηκαν όλες οι αυθόρμητες (ή και σχεδιασμένες) ευκαιρίες για να δείξει ο αμερικάνικος στρατός ότι «δεν παίζει». η σφαγή του kent state άφησε πίσω της, εκτός από νεκρούς μια φωτογραφία για πούλιτζερ και ένα τραγούδι. η φωτογραφία που δείχνει τη Mary Ann Vecchio να κλαίει πάνω από το άψυχο σώμα του Jeffrey Glen Miller είναι τραβηγμένη από τον John Filo, που τότε σπούδαζε φωτορεπόρτερ στο kent state και κέρδισε το βραβείο πούλιτζερ.
το τραγούδι (που αφήνω εδώ) είναι του Neil Young και το έγραψε με αφορμή τη σφαγή στο kent state. To ηχογράφησε με μαζί με τους Crosby, Stills & Nash. στίχοι εδώ
Tin soldiers and Nixon coming,
We’re finally on our own.
This summer I hear the drumming,
Four dead in Ohio.
Gotta get down to it
Soldiers are gunning us down
Should have been done long ago.
What if you knew her
And found her dead on the ground
How can you run when you know?
Gotta get down to it
Soldiers are gunning us down
Should have been done long ago.
What if you knew her
And found her dead on the ground
How can you run when you know?
Tin soldiers and Nixon coming,
We’re finally on our own.
This summer I hear the drumming,
Four dead in Ohio.
το τραγούδι έγινε, όπως ήταν λογικό το τραγούδι έγινε ύμνος, τόσο για όσους κράτησαν ζωντανό στη μνήμη τους το περιστατικό, αλλά και ύμνος κατά του πολέμου στο βιετνάμ. το κατεβάζουμε, εδώ: http://www.filenanny.com/files/44f7b9c9f14e0/CrosbyStillsNashYoung-Ohio.mp3
κι επειδή μπορούν να γραφτούν τόσα και άλλα τόσα για την υπόθεση αυτή, for further reading κοιτάχτε:
http://www.counterpunch.org/fitrakis05072007.html
http://www.thrasherswheat.org/fot/ohio.htm
και με κάθε επιφύλαξη το «ουδέτερο» άρθρο της βικιπαίδειας
Ο κυρ-Παντελής (+παράγκα)
Ναι όντως, πάει πολύς καιρός από τότε που τα είπαμε τελευταία φορά. Έχω ξαναδηλώσει όμως, ότι αυτό το blog το γουστάρω πολύ και θα το κρατήσω όρθιο, όσο περισσότερο μπορέσω. 
Ούτως ή άλλως η μουσική είναι η ζωή μου, χωρίς να έχω άμεση (επαγγελματική) σχέση με αυτήν, δεν μπορώ να φανταστώ οποιαδήποτε στιγμή -καλή, κακή, αδιάφορη- να μην την έχω δέσει με κάποια μελωδία και κανα δυό στιχάκια.
Έψαχνα δύο τραγούδια να ανεβάσω σήμερα, μήπως και ρεφάρω για τον τόσο καιρό που έμεινα μακριά από αυτό το blog, όμως δεν κατάφερα να βρω και τα δύο σε μορφή mp3. Δεν πειράζει όμως, θα διευθετηθεί και αυτό άμεσα.
Για να μην μακρυγορώ λοιπόν, πρώτο κομμάτι ο κυρ-Παντελής.
Ο «έντιμος άνθρωπος» της φαντασίας του Πάνου Τζαβέλα (αν και δεν είμαι σίγουρος, αν πρόκειται για φανταστικό πρόσωπο) και εκείνος της καθημερινότητάς μας, δένονται σε ένα κομμάτι που θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει και υπερβολικό στις εκφράσεις του.
Ο Τζαβέλας, βέβαια, τα έγραφε αυτά την εποχή που πουλούσαν. Χωρίς να αμφισβητώ σε καμία περίπτωση τις αγωνιστικές του περγαμηνές και χωρίς να παίρνω στα σοβαρά τα όσα έλεγε ο Νικόλας ο Άσιμος (ο οποίος τραγουδούσε μαζί του για κάποια χρόνια) ότι δηλαδή ο Πάνος, έβγαζε το ξύλινο πόδι του για να το θαυμάζουν οι θαμώνες του μαγαζιού του, δεν μπορώ να πιστέψω πως ένας άνθρωπος με τις ιδέες του αναλλοίωτες, την μία μέρα έγραφε τον κυρ-Παντελή και την επόμενη γινόταν ένας τέτοιος, συντασσόμενος με τους χειρότερους Παντελήδες αυτής της γης, τους οπορτουνιστές.
Εδώ μπορείτε να βρείτε το τραγούδι του Πάνου Τζαβέλα. Στίχοι, μουσική και πρώτη εκτέλεση του ίδιου.
«Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έχεις κατάστημα κάπου στη γη
πουλάς εμπόρευμα, βγάζεις λεφτά
πολλά λεφτά, πολλά λεφτά
Τις Κυριακές πρωί στην εκκλησιά
σταυροκοπιέσε στην παναγιά
Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έχεις και σύζυγο, κόρη, παιδί
μοντέρνα έπιπλα, έγχρωμη tv,
τρως τροφή πνευματική.
Μακρυά από κόμματα μην βρεις μπελά,
“Πατρίς,θρησκεία και φαμελιά”
Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
τι κι αν πεθαίνουνε πάνω στη γη
χιλιάδες άνθρωποι, χωρίς ψωμί,
μαύροι, λευκοί ή κίτρινοι.
Ο γιός σου μοναχά να ‘ναι καλά
ν’ αφήσεις τ’ όνομα και τον παρά.
Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
σκεύρωσες, σάπισες στο μαγαζί
τη νιότη ξόδεψες και την ορμή
για τη δραχμή, για το πετσί
δίπλα σου τ’ όνειρο, η ζωή και το φως
μα εσύ στο κουφάρι σου κλεισμένος εντός.
Ξέρεις πως δώσανε κυρ-Παντελή
άλλοι τα νιάτα τους και τη ζωή
να γίνει τ’ όνειρο φέτα ψωμί
να φας και ‘ συ κυρ-Παντελή;
Κι εσύ τι έδωσες κυρ-Παντελή;
πες μας τι έκανες σ’ αυτή τη γη;
πες μας τί άφησες κληρονομιά
που να εμπνέει τη νέα γενιά
Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έντρομ, άβουλε συ φασουλή
βρώμισες τ’ όνειρο και την ψυχή
άδειο πετσί χωρίς ψωμί.
Έντιμοι άνθρωποι, νέα γενιά
θάψτε τους έντιμους μες στα σπαρτά
κι αυτούς που φτιάξανε τον Παντελή
σκουλήκι άχρηστο σ’ αυτή τη γη.»
Και μιας που έπιασα τους καλλιτέχνες που με έχουν απογοητεύσει με την συνολική τους στάση, ας πάω και στον κορυφαίο της λίστας, τον Νιόνιο. Ο Διονύσης Σαββόπουλος όσο μεγάλα τραγούδια έχει γράψει, τόσο σφουγγοκωλάριος (είναι μετρήσιμο μέγεθος;) της εκάστοτε κυβέρνησης έχει γίνει. Με τις Καλομοίρες στο Ηρώδειο, με την Μπακογιάννη στην αλλαγή της χρονιάς και στην τελετή λήξης της Ολυμπιάδας, απέδειξε ότι είναι ο αγαπημένος της κάθε κυβέρνησης, που θα έχει ένα κεφάλαιο του σύγχρονου πολιτισμού μας, πιστό σκυλί δίπλα του.
Last but not least, μπορεί να παρατηρήσει κανείς και το κοινό που παρακολουθεί πλέον τον Νιόνιο από κοντά. Όποιος πήγε πέρσι να τον ακούσει στο Gazarte, θα διαπίστωσε πως η ταξική σύνθεση του κοινού του, έχει μετατραπεί από μικροαστούς και εργάτες, σε μεγαλοαστούς που ξενέρωτα παρακολοθούν το «ξεζουμισμένο» σώου του Νιόνιου. 
Σημεία των καιρών, θα μου πείτε, και άδικο δεν θα έχετε. Το ίδιο δεν συμβαίνει άλλωστε ακόμα και με τον Τζιμάκο τον Πανούση. Από πάνω να τραγουδά «Φάτε τους!» και στο πρώτο τραπέζι ο Κωστόπουλος να χειροκροτά, απόδειξη του πόσο ανώδυνοι έχουν γίνει αυτοί οι καλλιτέχνες για το κεφάλαιο!
Το τραγούδι «Παράγκα» (από το youtube δυστυχώς), έχει μουσική και στίχους του Διονύση Σαββόπουλου, ενώ και η πρώτη εκτέλεση ανήκει στον ίδιο.
«Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις
όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα
Παράγκα, παράγκα, παράγκα του χειμώνα
κι εσύ μιλάς σαν πτώμα
Ο λαός, ο λαός στα πεζοδρόμια
κουλούρια ζητάει και λαχεία
Κοπάδια, κοπάδια, κοπάδια στα υπουργεία
αιτήσεις για τη Γερμανία
Κυράδες, φιλάνθρωποι παπάδες
εργολαβίες, ψαλμωδίες και καντάδες
Η Ευανθούλα κλαίει πριν να κοιμηθεί
την παρθενιά της βγάζει στο σφυρί
Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει
στα καφενεία μπιλιάρδο, καλαμπούρι και χαρτί
Στέκει στο περίπτερο, διαβάζει
φυλλάδες με μιάμιση δραχμή
Όχι, όχι, αυτό δεν είναι τραγούδι
Είν’ η τρύπια στέγη μιας παράγκας
Είν’ η γόπα που μάζεψε ένας μάγκας
κι ο χαφιές που μάς ακολουθεί»
Εδώ και το τραγούδι του Σαββόπουλου
Στ’ άρματα, στ’ άρματα!
Εντάξει, μπορείτε να καταλάβετε και μόνοι σας, τους λόγους που με κράτησαν μακριά από το blog τόσο καιρό! Ακόμα και αν ανέβαζα όμως με την πίεση των τελευταίων ημερών, θα ήταν απλά δυό λόγια που δεν θα είχαν σχέση με το κομμάτι που θα έβαζα και το link για το download.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο σκοπός του blog ήταν (και εν μέρει παραμένει) κάθε κομμάτι να συνοδεύεται και από ένα κείμενο. Για να μην τα πολυλογώ όμως, ας περάσουμε στο σημερινό μας θέμα. Εκτός κλίματος για άλλη μια φορά κι ενώ είχα στο μυαλό μου να σας παρουσιάσω κάτι που να έχει σχέση με το Νοέμβρη (π.χ. Νοέμβρης του ’90-Τσακνής, τον ύμνο της Σοβιετικής Ένωσης λόγω της επετείου της Οχτωβριανής Επανάστασης ή το Καπνισμένο Τσουκάλι λόγω Πολυτεχνείου) αντ’ αυτού σας δίνω ένα από τα αγαπημένα αντάρτικα με την ελπίδα πως δεν θα έχετε κάποια από τις τρείς εκδοχές που θα ανεβάσω.
Στ’ άρματα, στ’ άρματα, λοιπόν. To δημοφιλές αυτό τραγούδι γράφτηκε στα τέλη του 1942 από τον ποιητή και δημοσιογράφο Νίκο Καρβούνη (1880 – 1947) και μελοποιήθηκε από τον αντάρτη μουσικό Αστραπόγιαννο (Ακη Σμυρναίο).
Ο Νίκος Καρβούνης γεννήθηκε στην Ιθάκη. Εργάστηκε σαν δημοσιογράφος σε αρκετές εφημερίδες και περιοδικά, όπως στο «Ριζοσπάστη», στην «Πρωΐα» και τους «Νέους Πρωτοπόρους». Μετέφρασε, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, τα έργα των ποιητών Γουόλτ Γουίτμαν, Σέλεϊ, Πόε και Μαγιακόφσκι. Μαζί με τον Κώστα Βάρναλη εξέδιδε το φιλολογικό περιοδικό «Ηγησώ».
Το 1912, συμμετείχε στους βαλκανικούς πολέμους σαν πολεμικός ανταποκριτής με το τάγμα των Επτανησίων Γαριβαλδινών. Το 1932 ήταν στέλεχος της «Κοινωνικής Αλληλεγγύης» (Διεθνής Εργατική Βοήθεια). Το 1936 εξορίστηκε στη Γαύδο από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Κατά τη γερμανοϊταλική κατοχή φυλακίστηκε στο στρατόπεδο της Λάρισας.
Αμέσως μετά την αποφυλάκισή του, εντάχτηκε στο ΕΑΜ και ανέβηκε στο βουνό όπου ανέλαβε το Γραφείο Τύπου στην ΠΕΕΑ και το πρώτο ελεύθερο πρακτορείο ειδήσεων. Η προσφορά του στην Εθνική Αντίσταση ήταν σημαντική. Μεταξύ άλλων ανέλαβε σημαντικές αποστολές, για λογαριασμό του ΕΑΜ, στην Αγγλία, Αμερική, Γαλλία και Σοβιετική Ενωση.
Οι στίχοι του «Στ’ άρματα»
«Βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτει η Γκιώνα,
μουγκρίζουν τ’ Άγραφα, σείεται η στεριά.
Στ’ άρματα, στ’ άρματα, εμπρός στον αγώνα,
για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά.
Ξαναζωντάνεψε τ’ αρματωλίκι,
τα μπράτσα σίδερο, φλόγα η ψυχή,
λουφάζουν έντρομοι οι ξένοι λύκοι
στην εκδικήτρα μας αντρίκια ορμή.
Ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα
στέλνει περήφανο χαιρετισμό,
νέας ανάστασης χτυπά η καμπάνα,
μηνάν τα όπλα μας το λυτρωμό.
Σπάμε την άτιμη την αλυσίδα
που μας εβάραινε θανατερά,
θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα
και πανανθρώπινη τη λευτεριά»
Εκτέλεση: Πάνου Τζαβέλα ΕΔΩ
Εκτέλεση: Μαρίας Δημητριάδη ΕΔΩ
Εκτέλεση: Πέτρου Πανδή ΕΔΩ
Τέλος, θα ήθελα την βοήθειά σας, σε ένα πρόβλημα που έχει προκύψει. Μέχρι στιγμης ανέβαζα κομμάτια μέσω του mailboxdrive.com το οποίο όμως μου δίνει μόλις 100mb, χώρο τον οποίο τείνω να ξεπεράσω. Έχετε καμία καλή ιδέα πως αλλιώς θα μπορούσα να τα ανεβάζω;
Το μεγάλο μας τσίρκο
Το είπαμε ότι πνιγόμαστε και χρόνος υπάρχει ελάχιστος. Γι αυτό και τούτο το blog (που είναι μακέτο) έχει αφεθεί στην μοίρα του. Παρόλα αυτά, εκπληρώνουμε άλλη μια παραγγελιά και σας προσφέρουμε το ομώνυμο του θεατρικού κομμάτι «Το μεγάλο μας τσίρκο».
Πληροφορίες γι αυτήν την παράσταση που άφησε ιστορία και στιγμάτισε το ελληνικό θέατρο, μπορείτε να διαβάσετε πολύ καλύτερα από ότι θα μπορούσα να γράψω εγώ, από το κορυφαίο «Allu Fan Marx» (χτύπα πάνω αναγνώστη μου).
ΕΔΩ μπορείτε να κατεβάσετε και να ακούσετε το κομμάτι «Το μεγάλο μας τσίρκο». Για να κατεβάσετε ολόκληρο τον δίσκο, κλικάρετε στο πρώτο link που σας έχω δώσει. Υπόσχομαι ότι θα επιστρέψω με τις παραγγελιές των υπολοίπων σύντομα.
Στην δουλειά και στον αγώνα
Κάποια στιγμή είναι λογικό να με πάρει ο διάολος, καθώς έχω αφήσει εδώ και μέρες τον σ/φο μου Rizobreaker χωρίς το τραγούδι που μου έχει ζητήσει. Δυστυχώς ο χρόνος μου είναι ιδιαίτερα περιορισμένος και δυστυχώς θα ανεβάσω μόνος τους στίχους του Φώντα Λάδη, αλλά και το κομμάτι σε μουσική Μάνου Λοΐζου και εκτέλεση (ποιού άλλου) του Γιώργου Νταλάρα.
Στην δουλειά και στον αγώνα:
«Έφτασε η ώρα για να σηκωθείς
εργατιά προχώρα δίπλα σου και μεις
Στη δουλειά και στον αγώνα
κόντρα πάμε στο χειμώνα
Ο τροχός για να γυρίσει
η ζωή να προχωρήσει
Για το μεροδούλι για την φαμελιά
μες το ξεροβόρι μέσα στην φωτιά
στη δουλειά και στον αγώνα
κόντρα πάμε στον χειμώνα
Ο τροχός για να γυρίσει
η ζωή να προχωρήσει
Άλλος στο λιμάνι κι άλλος στο γιαπί
να καρπήσει η μέρα να βγει το ψωμί
στη δουλειά και στον αγώνα
κόντρα πάμε στον χειμώνα
Όλη η γη να ομορφύνει
τ’ όνειρο ζωή να γίνει»
Κατεβάζετε από ΕΔΩ
Polyushko Pole!
Επιστρέφουμε μετά από απουσία, τριών ημερών και μας συγχωρείτε για την ασυνέπειά μας, όμως το πρόγραμμα είναι ιδιαίτερα βαρύ και δυστυχώς, η ευχαρίστηση του να μοιράζεσαι τα τραγούδια που σε συντροφεύουν μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. 
Για να σας καλοπιάσουμε, λοιπόν, επιστρέφουμε με παραγγελιά (δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να πω ποιανού…). Ο σύντροφος Ερυθρός (…αλλά θα πω), με την πίστη και την αφοσίωσή του στο blog αυτό έχει κερδίσει επάξια την θέση του προνομιούχου (άκου κομμουνιστές πράμα, λέξη που χρησιμοποιούνε) συνομιλητή μας (και στημένος διάλογος). Έτσι για μια ακόμη φορά παίρνει στα χέρια του την παραγγελία του.
«Polyushko Pole»
«Field, my field, my wide field,
The heroes ride over the field,
hey, the heroes of the Red Army.
The girls are crying,
the girls are sorrowful today,
their sweethearts went away for a long time,
hey, their sweethearts went away to the army.»
Δεν μπαίνω στον κόπο να το μεταφράσω στα ελληνικά, παρά αφήνω την αγγλική μετάφραση των στίχων, καθώς δεν έχω τόση εμπιστοσύνη στην ικανότητά μου. Για να μην σας τα πολυλογώ όμως ας πάμε όμως και στα στοιχεία του κομματιού.
Το «Πολιούσκο Πόλε», όπως ήδη θα καταλάβατε, είναι ένα ρώσσικο τραγούδι, γραμμένο κατά την διάρκεια του εμφυλίου (στην Ρωσία ρε), ενώ η πρώτη εκτέλεση ανήκε στον «Κόκκινο Στρατό».
Η μουσική ανήκει…. σε όλο το λαό, όμως στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι προϊόν εμπνεύσεως του Λεβ Κνίπερ, ενώ οι στίχοι του Βίκτορ Γκούσεφ. Παραλλαγές του συγκεκριμένου κομματιού, είναι τα «A Poem about a Komsomol Soldier», «The Cossack Patrol», «Meadowland», «Cavalry of the Steppes», «Gone with the Wind», «Tanz Brüderchen», ενώ υπάρχει ακόμα και rave remix του, το οποίο προς τέρψιν της πλούσιας κόμης μου δεν κατάφερα να βρω.
Το τραγούδι αυτό ακούγεται ακόμα στις ταινίες «Cast Away» και «Airwolf», ενώ ανοίγει την ταινία «Leningrad Cowboys Go America»
Με το όνομα «Πολιούσκο Πόλε», θα συναντήσετε ακόμα βιβλίο για την ζωή του Νέστορ Μάχνο (δεν το συνιστώ), αλλά και ένα ακόμα για τα… κολχόζ (ανεπιφύλακτα). Ακόμα με το συγκεκριμένο όνομα έχει γυριστεί και μία Σοβιετική ταινία.
Κατεβάζετε από ΕΔΩ
Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας
Καλησπέρα σας, αγαπητοί αναγνώστες (+ ακροατές). Ναι, ναι αργήσαμε να ποστάρουμε και σας λείψαμε. Εντάξει όχι εμείς, τα τραγούδια μας. Όλα θα γίνουν όμως. Αυτός είναι και ο λόγος που σήμερα δεν έχουμε τραγούδι. Όχι κυρία μου, δεν θα ανεβάσουμε τραγούδι, μην φωνάζεις! Όχι ούτε άκαπνους θα σας αφήσουμε! Ίσα-ίσα. Έναν ολόκληρο δίσκο προσφέρουμε σήμερα. Τ’ αφεντικό τρελάθηκε που λένε.
«Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας» λέγεται ο δίσκος που σας προσφέρουμε σήμερα και ελπίζουμε να τον απολαύσετε. Η μουσική είναι φυσικά του μεγάλου Λουκιανού Κηλαηδόνη και οι στίχοι του εξίσου μεγάλου Γιάννη Νεγρεπόντη, για τον οποίο είναι ντροπή το γεγονός ότι όσο και αν έψαξα στο net δεν κατάφερα να βρω ένα αξιόλογο βιογραφικό του, για να σας παραθέσω. 
Θα γίνει και αυτό όμως. Προς το παρόν βολεύεστε με τον δίσκο, που θα σας πάρει μια κάποια ώρα για να κατέβει καθώς φτάνει σε όγκο τα 56 mbs.
Τα τραγούδια του δίσκου:
1. Απλή αριθμητική
«Ένα κι ένα κάνουν δυό,
δεν θέλει δα πολύ μυαλό.
Ένα και δύο κάνουν τρία,
σα δεν σου φτάνουν κάν’ απεργία.
Δέκα σου παίρνει,
ένα σου δίνει,
ποιός θα το πει αυτό,
δικαιοσύνη.
Ένα κι ένα κάνουν δυό,
δεν θέλει δα πολύ μυαλό.
Δέκα επί χίλια,
δέκα χιλιάδες
και μόνο χίλιες
για χίλιους εργάτες.
Εννιά λοιπόν, χιλιάδες
εννιά επί χίλια
αυτό είναι που πάντα
θα λέμε υπεραξία.
Ένα κι ένα κάνουν δυό,
δεν θέλει δα πολύ μυαλό.
Έξι και δύο οχτώ νομάτοι
ο πεινασμένος βγάνει και μάτι
Έξι επί έξι, τριάντα έξι
για το κεφάλαιο πάλι θα φέξει.
Ένα κι ένα κάνουν δυο,
δεν θέλει δα πολύ μυαλό
Σαν το κεφάλαιο
θα κινδυνέψει
πάλι ο γιός σου
στην μαχη θα τρέξει
Ποιός νόμος τάχα
τα χέρια σου δένει
όταν ο κόμπος
φτάνει στο χτένι
Ένα κι ένα κάνουν δυο,
δεν θέλει δα πολύ μυαλό»
2. Το σύστημα
«Τα χέρια σου συνάδελφε
όταν τα νοικιάζεις
κακό τον εργοδότη σου
γι άνθρωπο να λογιάζεις
Όπως και ο εργοδότης σου
γι άνθρωπο αν σε πάρει
το σύστημα τον ίδιο αυτόν
κάποτε θα φουντάρει
Ποτέ να μην σου φεύγει
απ’ το μυαλό
τα χέρια σου δυό μηχανές
νοικιάζεις σε μηχανισμό
πράγμα που σ’ αρέσει
δεν σ’αρέσει
σαν μηχανή δεν έχει ανθρωπισμό
πολύ δε περισσότερο
συναισθηματισμό
Τα χέρια σου συνάδελφε
όταν τα νοικιάζεις
να ξέρεις πως το σύστημα
είναι που τ’΄αρωγιάζεις
Όπως κι ο εργοδότης σου
όταν τα καπαρώσει
για χάρη του συστήματος
θα σε αλλοτριώσει
Ποτέ να μην σου φεύγει
απ’ το μυαλό
τα χέρια σου δυό μηχανές
νοικιάζεις σε μηχανισμό
πράγμα που σ’ αρέσει
δεν σ’αρέσει
σαν μηχανή δεν έχει ανθρωπισμό
πολύ δε περισσότερο
συναισθηματισμό»
3. Επαναστατικό Άλμα
«Πάππου προς πάππου
από γενιά
ακίνητα και κινητά
κάθε γενιά και πιο πολλά
Φτώχια εμείς, αυτοί καλά
Έγνοιες αυτοί με τα χοντρά,
γκρίνιες εμείς με τα λιανά
έχουνε βλέπεις τη μαγιά
και μεις για ξάσιμο μαλλιά
Το νερό εκεί που βράζει
σαν το όριο ξεπεράσει
το καπάκι θα πετάξει
το πε ο Μαρξ κι έγινε πράξη
Το παραμύθι πάει μακριά
κι έχει γυρίσματα πολλά
μας ζούνε δαύτοι δα καλά
και μεις ας πούμε πιο καλά
Το νερό εκεί που βράζει
σαν το όριο ξεπεράσει
το καπάκι θα πετάξει
το πε ο Μαρξ κι έγινε πράξη»
4. Οι έννοιες
«Όταν τον κόσμο κυβερνά η ατιμία
το να σαι τίμιος είναι αδικία
Ξεχώρισε μια και καλή
τι είναι το δίκιο
τι ειναι η τιμή
και μην ακούς όσους μετράνε
στα μέτρα τους και σ’ αδικάνε
Όταν τον κόσμο κυβερνά η ατιμία
το να σαι δίκαιος είναι ανοησία
Ξεχώρισε απ’ την αρχή
πια είναι η θέση σου η σωστή
μόνο της τάξης σου το δίκιο
είναι τίμιο κι αντρίκιο
Όταν τον κόσμο κυβερνά η ατιμία
το να σαι τίμιος είναι αδικία»
5. Η πατρίδα
«Η πατρίδα ενα καράβι
που ολλουνούς μας κουβαλάει
πάνω την καλή την τάξη
ένεκα που κουμαντάρει
Τον χοντρό λαό στα κάτω
μηχανες κουζίνα αμπάρι
πάνω την καλή την τάξη
ένεκα που κουμαντάρει
Κάλμα η θάλασσα αι αι
το καράβι πρίμα πάει
έχουν οι απάνω γλέντι
ο χοντρός λαός σεκλέτι
Ετσι κι ο καιρός χαλάσει
το γυρίσει σε μπουρίνι
θα φροντίσει η απάνω τάξη
το τομάρι της να σώσει
στον χοντρό λαό αφήνει
την ψυχούλα του να δώσει
θα φροντίσει η απάνω τάξη
το τομάρι της να σώσει
Φόρτσα η θάλασσα βαι βαι
το καράβι που ‘ν’ το πάει
θέε μου τους απάνω σώσε
στο λαό κουράγιο δώσε
Η πατρίδα ενα καράβι
που ολλουνούς μας κουβαλάει
πάει φόρμουλα βαι βαι
δεν πάει για δε μασάει»
6. Οι συμβάσεις
«Η σύμβαση υπογράφτηκε
εντός μιας νυχτός
μη κι έμενε ο λογαριασμός
που λέτε ανοιχτός
Πενήντα χρόνων σύμβαση
με εννιά τοις εκατό
στους ξένους δικαιώματα
δοθήκαν αφειδώς
Οι όροι της συμβάσεως
τελείως επαχθείς
από πλευράς πολιτικής
μα κι οικονομικής
Δυο τρία φύλλα γράψανε
κι αυτά διστακτικά
της σύμβασης, ο κιτρινισμός
πέρασε στα ψιλά
Ποιός να το πει,
ποιός να το πεί
πως υποδούλωση σωστή
σημαίνει η σύμβαση αυτή
πολιτικο-οικονομική
Γιατί εννιά τοις εκατό,
‘ν’ αστείο βέβαια ποσόν
για σύμβαση τόσων ετών
όταν στον κύριο αυτόν
προσφέρεις χέρια εργατών
σε μια τιμή τζάμπα σχεδόν
Όταν αυτός θα σου κρατά
την αποκλειστικότητα
αλλόν ποτέ να μην δεχτείς
μαζί του να συνεργαστείς
σε επίπεδό πολιτικής
ή εμπορικής συναλλαγής»
7. Η αντιμετώπιση των ψυχώσεων
«Μια κοινωνία ολόκληρη
που πάσχει από ψυχώσεις
με κέντρα ψυχιατρικά
δεν πρόκειται να σώσεις
Η ψυχωσή παράγωγο
βαθύτερης αιτίας
κυρίως οικονομικής
δομής της κοινωνίας
Στην θεραπία παράλληλα
θα πρέπει να κοιτάξεις
απ’ την αιτία ριζικά
τον κόσμο να απαλλάξεις
Και το κακό στην ρίζα του
αν τ’ αντιμετωπίσεις
πολιτικο-οικονομικά
θα πρέπει να χτυπήσεις»
8. Η δωρεά
«Το δώρο που τ’αφεντικό
εργάτη θα σου κάνει
απ’ την δουλειά σου
έννοια σου
διπλό θα σου το βγάνει
και την δραχμή τ’αφεντικό
που είναι να χαρίσει
δεν θα τ’αποφασίσει
αμα διπλή και τρίδιπλη
δεν είναι να κερδίσει
γι αυτό και σαν τ’ αφεντικό
καλό ναι να σου κάνει
απ’ την δουλειά σου
σκέψου το τι πρόκειται να βγάνει»
9. Συμβιβασμός
«Τ’ αφεντικό μας κάλεσε
το παλικάρι το Στρατή
Να κάτσει τού πε φρόνιμα
κι αυτός θα του φανεί
Στρατή που ναι τ’αλέγρο σου
το γέλιο κι η ματιά σου
που ναι το βήμα σου
που χάθει η λεβεντιά σου
Ένας Στρατής κι αν λούφαξε
στ’ αφεντικού την συμβουλή
Χιλιάδες οι συνάδελφοι
μυριόστομοι φωνή»
10. Η θεία Τάξις
«Όλα τα δάχτυλα ίσα
δεν είναι
κι όλοι να τρώνε
δίκιο δεν είναι.
Έτσι το βρήκαμε
κι έτσι το πάμε
κι ως να πεθάνουμε
δεν το κουνάμε
Παπάδες δάσκαλοι
και χωροφυλάκοι
κι όλοι όσοι θέλουμε
νόμο και τάξη
Κι όσοι τ’αντίθετο
θέλουν να γίνει
είναι απάτριδες
άθρησκοι και κτήνοι
Όλα τα δάχτυλα ίσα
δεν είναι
κι όλοι να τρώνε
δίκιο δεν είναι.
Τα κουκιά είναι μετρημένα
εκ θεού κανονισμένα
έθνος θρόνος οικογένεια
και τα 12 ευαγγέλια»
11. Η έννοια της τιμιότητας
«Από άτομο σε άτομο
επάγγελμα-λειτούργημα
θρησκεία εισοδήματα και ιδεολογία
αλλάζει η τιμιότης σημασία
Άλλη η τιμιότη έχει ο συγγραφέας
κι άλλο τιμιότη λέει ο ιερέας
άλλη του ιδεολόγου ιδιώτη
κι αλλιώτικη του μισθοφόρου στρατιώτη
Αυτό που είναι τίμιο
για τον καπιταλίστα
για τον εργαζόμενο
είναι μια ατιμία
πως να χωρέσει το μυαλό
του μικροκτηματία
Η ιδιοκτησία
πως είναι ατιμία
Τίμια πράγμα η μονογαμία
μόνο για τον παρία
ενώ για τον αστό
τον επιχειρηματία
κατάσταση αφύσικη
πολύ παλιά ιστορία
Ανάλογα με την τιμή
πάει κι η τιμιότη
γι αυτό το θέμα είναι αλλού
άκουμε πατριώτη»
12. Η μετανάστευση
«Μια λύση μετανάστευση
όταν η ανεργία
την χώρα μας μαστίζει
μα στην οικονομία
ας δούμε τι κοστίζει
μια λύση μετανάστευση
σε πλάνο ατομικό
Όταν εργάτης φεύγεις
δεκαοκτώ χρονό
στον τόπο σου ακόμα
είσαι παθητικό
κι ενώ έχεις κοστίσει
στον τόπο στον λαό
σε ξένο τόπο δίνεις
το ενεργητικό
Από την άλλη πάλι
στον ντόπιο αφεντικό
το άνεργο στοιχείο
επαναστατικό
Μια λύση μετανάστευση
για σένα απελπισίας
ανάγκες που μπαλώνει
μα το δικό σου τόπο
το βλέπεις πως ζημιώνει
μια λύση μετανάστευση
σε πλάνο ατομικό»
13. Τα λόγια και η πράξη
«Είναι φανερό στον πάσα ένα
απλό δεν είν’ το πρόβλημα
το πρόβλημα είναι μέγα
Στα λόγια λέμε τόσα
τόσα κι άλλα τόσα
Μα για να δούμε όταν σου πουν
κι αυτά που έχεις δώστα
Στα λόγια τι παπάς
και τι δεσπότης
μα είναι πράγμα εκ θεού
μια τέτοια δα ισότης
Στα λόγια τι σκαφτιάς
τι σκαφτιάς τι επιστάτης
μα όμοια λάσπη να γυρνάς
κι όμοια να διατάζεις;
Είναι φανερό στον πάσα ένα
απλό δεν είν’ το πρόβλημα
το πρόβλημα είναι μέγα
Στα λόγια τι πεζός
τι πεζός τι καβαλάρης
μα όμοιος είναι ο κίνδυνος
σαν έρθει ο μακελάρης;
Στα λόγια φοιτητές
φοιτητές κι εργάτες ένα
μα για να δούμε αν στην ζωή
θα κάνουνε παρέα
Στα λόγια τι από πα
τι απο πάνω τι από κάτω
μα για να δούμε όταν σου πουν
κάτσε και εσύ από κάτω
Έτσι μιλούσε ο αστός
κι από κοντά ο μικροαστός
τι γκλάβα του κουνούσε
μα ο προλετάριος κι αυτός
με όσα έχει δει ο φτωχός
πικρά χαμογελούσε
γιατί και τ’ άλλο το αλλιώς
που βλεπε κάποτε για φως
κάπως του τα γυρνούσε»
14. Ο τοκογλύφος
«Σ’ ένα υπόγειο σκοτεινό
σαν ένα ζώο ζει τυφλό
ο τοκογλύφος
Ποτέ δεν έχει λέει δραχμή
και δεν μπορεί αλλιώς να ζει
ο τοκογλύφος
Να μην σου τύχει και βρεθείς
και πας σ’ αυτόν να χρεωθείς
τον τοκογλύφο
Μαύρη σου κάνει την ζωή
σου γδέρνει σώμα και ψυχή
ο τοκογλύφος
Μην είσαι όμως αφελής
πως είναι αιτία αυτό να πεις
ο τοκογλύφος
Άλλοι είναι εκείνοι οι κρυφοί
που τον κρατάνε πως και τι
τον τοκογλύφο
15. Απόλυτο και σχετικό
«Αν έννοια απόλυτη
είναι η καλοσύνη
τότε θα πρέπει απόλυτη
να ‘ν’ κι η δικαιοσύνη
Σε θέση να ναι ο καλός
που καλοσύνη δίνει
πως και γιατί μα και σε ποιόν
ξεκάθαρα να κρίνει
Μα σαν κανείς ξεκάθαρα
αρχίζει να ξεκρίνει
θέλοντας την απόλυτη να ασκεί
δικαιοσύνη
Συνθήκες και παράγοντες
απόλυτα θα κρίνει
μα τότε πια απόλυτη
θα έχει καλοσύνη
Και μήπως είναι άσχετη
κι αυτή η δικαιοσύνη
στο να ασκηθεί απόλυτα
από την καλοσύνη
Οπότε η μεταφυσική
ίσως να κάνει λάθος
κι ο Μαρξ το πράγμα να χει δει
σωστότερα στο βάθος
Και λόγω που ναι σχετικά
δικιο και καλοσύνη
το θέμα είναι αν κανείς
έχει νοημοσύνη
Οπότε αναγκάζεται
στο διπλανό να δίνει
αν σχετικό ή απόλυτο
είν’ το καλό να κρίνει»
16. Πρόσεχε εργάτη
«Θολοί καιροί
πρόσεξε εργάτη
άγρυπνο πάντα
έχε το μάτι
Άγρυπνο πάντα
έχε το μάτι
εχθρούς και φίλους
πρόσεξε εργάτη
Πίσω απ’τον Φράνκο,
τον Μουσολίνι, τον Χίτλερ
κι άλλους
οι ίδιοι πάντα
Οι ίδιοι πάντα
καπιταλίστες
στόχο τους έχουν
εσένα εργάτη
Όσα και να ναι
αυτοί πληρώνουν
σε χρήμα κι άλλα
στα ίδια πάντα
Στα ίδια πάντα
μαύρα σκοτάδια
να σε κρατάνε εσένα
εργάτη
Λίγοι δεν είναι
από τους φίλους
που σε προδώσαν
οπορτουνίστες
Που σε προδώσαν
οπορτουνίστες
στόχο τους έχουν
εσένα εργάτη
Θολοί καιροί
πρόσεξε εργάτη
άγρυπνο πάντα
έχε το μάτι
Άγρυπνο πάντα
έχε το μάτι
εχθρούς και φίλους
πρόσεξε εργάτη»
Κατεβάζετε ΕΔΩ
Working Class Hero
Άλλη μια παραγγελιά. Άλλος ένας ευχαριστημένος ακροατής. Μετά από παραγγελία του Αμετανόητου για τον οποίο έχουμε σπαταλήσει τα τελευταία δύο post, σας έχουμε σήμερα τον «ήρωα της εργατικής τάξης» και μάλιστα σε τέσσερις εκτελέσεις.
To «Working Class Hero», λοιπόν, είναι τραγούδι του Τζον Λένον, το οποίο περιλαμβανόταν στο πρώτο του, σόλο αλμπουμ στην μετά Μπίτλς εποχή του.
Με την εμφάνιση κιόλας του εν λόγω κομματιού, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αντιδρά άμεσα. Με πρόσχημα την λέξη «fucking» που περιλαμβάνει το τραγούδι, απαγορεύεται σε πολλούς σταθμούς, ενώ ο παραγωγός που το έπαιξε πρώτος τιμωρήθηκε με φυλάκιση ενός χρόνου και 10.000 δολάρια πρόστιμο.
Όμως η συγκεκριμένη ιστορία της αμερικάνικης κυβέρνησης και του δικού τους ΕΣΡ δεν κατάφερε να κόψει την πορεία του συγκεκριμένου κομματιού, το οποίο ακούστηκε όσο λίγα την δεκαετία του 70′ στις ΗΠΑ, αγαπήθηκε, συνόδευσε εργατικούς αγώνες και διασκευάστηκε από μια σειρά καλλιτέχνες όπως οι:
Μαριάν Φέιθφουλ, Ντέιβιντ Μπάουι, Μέριλιν Μάνσον,Όζι Όζμπορν κ.α.
Οι στίχοι του «Working Class Hero»
«As soon as you’re born they make you feel small
By giving you no time instead of it all
Till the pain is so big you feel nothing at all
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be
They hurt you at home and they hit you at school
They hate you if you’re clever and they despise a fool
Till you’re so fucking crazy you can’t follow their rules
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be
When they’ve tortured and scared you for twenty odd years
Then they expect you to pick a career
When you can’t really function you’re so full of fear
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be
Keep you doped with religion and sex and TV
And you think you’re so clever and class less and free
But you’re still fucking peasants as far as I can see
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be
There’s room at the top they are telling you still
But first you must learn how to smile as you kill
If you want to be like the folks on the hill
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be
If you want to be a hero well just follow me
If you want to be a hero well just follow me»
Η πρώτη εκτέλεση ΕΔΩ
Η διασκευή από David Bowie ΕΔΩ
Η διασκευή από Marilyn Manson ΕΔΩ
Η διασκευή από Green Day ΕΔΩ
BAM!
Baikalo-Amurskaya Magistral’. Ή αλλίως BAM! Πρόκειται για τη θρυλική σιδηροδρομική γραμμή που ενώνει το βόρειο άκρο της λίμνης Βαϊκάλης με τον ποταμό Αμούρ κι από εκεί με τον Ειρηνικό Ωκεανό. Ουσιαστικά, είναι η εναλλακτική διαδρομή του ανατολικού τμήματος του γνωστού μας Υπερσιβηρικού.
Οι πρώτες σκέψεις για την κατασκευή της συγκεκριμένης γραμμής έγιναν το 19ο 
αιώνα. Πράγματι, «εξερευνητικές ομάδες» ταξίδεψαν τότε ως τη μακρυνή Σιβηρία για να χαρτογραφήσουν την περιοχή και για να αποφανθούν για το αν θα ήταν εφικτό ένα τέτοιο εγχείρημα. Φυσικά τα σχέδια εγκαταλήφθηκαν αρχικά, αφού ήταν αδύνατο να κατασκευαστεί τότε ένας τέτοιος μεγάλος σιδηρόδρομος στην πλέον αφιλόξενη περιοχή της ρωσικής επικράτειας. Παρ’ όλα αυτά (και αφού στη Ρωσία είχε ήδη μεσολοβήσει η μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση που οδήγησε στη δημιουργία της ΕΣΣΔ) από το 1931 ξεκίνησαν ξανά έρευνες και λεπτομερής χαρτογράφηση της περιοχής με στόχο την κατασκευή του βόρειου σιδηροδρόμου. Μια όχι και τόσο εύκολη αποστολή, αφού ολοκληρώθηκε 36 χρόνια μετά, το 1967.
Τελικά η Σοβιετική Κυβέρνηση κάποια χρόνια αργότερα έδωσε εντολή να 
κατασκευαστεί ο BAM. Η κατασκευή του μεγάλου αυτού έργου -που αποκλήθηκε όχι άδικα «το έργο του αιώνα»- ξεκίνησε το 1974. Οι Σοβιετικοί εργάτες και μηχανικοί ξεκίνησαν την κατασκευή της από δύο σημεία. Το πρώτο συνεργείο ξεκίνησε από το ανατολικό άκρο του σιδηροδρόμου, κόντα στις όχθες του ποταμού (μα όπου κι αν ταξίδεψες, όπου κι αν περπάτησες, μια λέξη πάντα θα σε κυνηγά…) Λένα. Η δεύτερη ομάδα ξεκίνησε από το άλλο άκρο, κοντά στο Komsomolsk-na-Amure (ονομασία παρμένη από τη θρυλική Κομμουνιστική Νεολαία της ΕΣΣΔ, την Κομσομόλ – όνομα που διατηρείται μέχρι σήμερα) στις όχθες του ποταμού Αμούρ. Μάλιστα, (εθιμοτυπικό) το χρυσό κλειδί που δινόταν στα συνεργεία που ξεκινούσαν ένα έργο κόπηκε στη μέση και επανενώθηκε πανηγυρικά όταν συνατήθηκαν τα δύο συνεργία στο τέλος του έργου.
Αιτία για την κατασκευή του ήταν κυρίως… η ανάγκη. Η νέα διαδρομή συνδέει αποτελεσματικότερα και γρηγορότερα τις ανατολικές περιοχές της ΕΣΣΔ (και της σημερινής Ρωσίας) με την πρωτεύουσα Μόσχα και με το υπόλοιπο ευρωπαϊκό τμήμα της ΕΣΣΔ. Ακόμη, η διαδρομή «ξαλάφρωνε» κατά πολύ τον ήδη φορτωμένο από κίνηση Υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο. Κατ’ άλλους η κατασκευή του BAM καθοδηγήθηκε από στρατηγικούς λόγους, μιας και ήταν μια διαδρομή εναλλακτική του Υπερσιβηρικού που ήταν απομακρυσμένη από τα ευαίσθητα τότε σύνορα με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας.
Όπως και να έχει, περίπου 10 χρόνια μετά η κατασκευή είχε τελειώσει στο μεγαλύτερο κομμάτι της (οριστικά θεωρήθηκε ότι το έργο περατώθηκε το 1991). Ο BAM ήταν πραγματικά «το έργο του αιώνα», αφού είχε καταφέρει να ενώσει απρόσιτες περιοχές της ΕΣΣΔ και συμβόλιζε το θρίαμβο του ανθρώπου στην προσπάθειά του να τιθαθεύσει τα στοιχεία της φύσης και τις αντιξοότητες του περιβάλλοντος στο οποίο ζει. Περίπου 70% του ΒΑΜ είναι χτισμένο σε μόνιμα παγωμένα εδάφη, ενώ η περιοχή εκεί είναι ιδιαίτερα σεισμογενής, γεγονός που ανάγκασε τους κατασκευαστές της να κάνουν πολύπλοκες και λεπτομερείς μελέτες και να χρησιμοποιήσουν τις πιο εξεζητημένες πρακτικές κατασκευής.
Σήμερα ο BAM έχει μήκος 3.150 χιλιόμετρα. Ξεκινάει από την πόλη Tayshet δυτικά
της λίμνης Βαϊκάλης και καταλήγει στην Komsomolsk-na-Amure κι από εκεί στο λιμάνι Sovetskaya Gavan στην περιοχή της θάλασσας της Ιαπωνίας. Κατά μήκος του BAM αναπτύχθηκαν αρκετές πόλεις, οι οποίες χτίζονταν από τους εργάτες που δούλευαν για την κατασκευή του, γι’ αυτό και κάθε μια από αυτές κουβαλάει το χαρακτηρά του τόπου καταγωγής αυτών των εργατών. Χαρακτηριστικό είναι το μνημείο των εργατών από το Λένινγκραντ στην πόλη Σεβερομπαϊκάλσκ.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Ας είναι καλά (λέμε τώρα) κάποιος Αμετανόητος κύριος που μας θύμισε (τι άλλο;) το τραγούδι Baykal – Amur που έπαιζαν κάποτε στα φεστιβάλ της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας, ζητώντας κάποιο από αυτά. Ένα τέτοιο εγχείρημα ήταν φυσικό να γίνει πηγή έμπνευση για αρκετά σοβιετικά τραγούδια. Ελπίζω κάπου ανάμεσα σε αυτά να βρίσκεται και το τραγούδι που παιζόταν, κάποτε, από κάποιους στις γιορτές των αγώνων της ελληνικής νεολαίας.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
«Εμβατήριο για το ΒΑΜ»
«Τραγούδι για το ΒΑΜ»
«Χτίζουμε το ΒΑΜ»
«Το βαλς του ΒΑΜ»
«Pesnya-ballada o stroitelyakh BAMa»
(ε, τι κι αν δεν είναι κάποιο από αυτά το τραγούδι των φεστιβάλ; τόσα πράγματα μάθαμε. εξάλλου, τώρα το ζητάμε και δημόσια, οπότε όποιος τυχαίνει να ξέρει κάτι, ας κοπιάσει…)
Ερυθρες Μουσικες Ταξιαρχιες 