ohio

28 Ιανουαρίου, 2008 at 11:04 μμ (δύση)

λοιπόν, σήμερα που ο elliot afanas ξεκουράζεται (μετά από πολύ καιρό) λίγο πριν την εξεταστική του, αποφάσισε να βάλει ν’ ακούσει ένα δίσκο και να πει μιαν ιστορία.

ήταν μάης του -όχι και τόσο μακρινού- 1970. οι μπίτλις διαλυόσαντε, γεννιότανε η ελλάδα είχαμε ακόμα χούντα και γενικά ξεκινούσε η πολύ φάνκι δεκατετία των σέβεντις, την οποία πολλοί μνημομονεύουν μέχρι και τα σήμερα. κάπου εκεί πέρα στριμωγμένος ήταν και ο -σε εξέλιξη- πόλεμος του βιετνάμ.

πρίν ο ρίτσαρντ νίξον μπλέξει με κασσέτες και γίνει ρεζίλι με το σκάνδαλο του watergate είχε γίνει και πρόεδρος των ΗΠΑ το 1968, υποσχόμενος στους αμερικάνους ότι θα τελειώσει τον πόλεμο του βιετνάμ που κόντευε 10 χρόνια. βέβαια, ο πόλεμος όλο και φούντωνε. 90 απρίλη του ’70, λοιπόν, ο νίξον ανακοινώνει σε τηλεδιάγγελμα (όλες οι ωραίες μόδες μας έρχονται από τις ΗΠΑ) ότι το «έθνος της δημοκρατίας» συνεχίζοντας τον πόλεμο ενάντια στο βιετναμέζικο λαό θα εισβάλει στην καμπότζη, συνεχίζοντας με αμείωτο ρυθμό τις πολεμικές επιχειρήσεις. ήταν που ήταν οι αμερικάνοι μπουχτισμένοι με τον πόλεμο στο βιετνάμ 2 φορά, γίνανε τώρα 10! καινούριες πορείες, διαμαρτυρίες ξεκινάνε ενάντια στον πόλεμο του βιετνάμ και την καινούρια εισβολή. στους αγώνες για την ειρήνη πρωτοστατούν οι φοιτητές των αμερικάνικων πανεπιστημίων.

κάπου εκεί, στο κεντ του οχάιο (το οποίο στην ελλάδα γνωρίζουμε μέσα από τις παλιές ταινίες και το θείο τζον πάπας από το οχάιο) σ’ ένα πανεπιστήμιο, το Kent State University, την πρωτομαγιά γίνεται διαμαρτυρία στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο (ναι, είχαν και τέτοιους: ένα κομμάτι «μην πατάτε το πράσινο» γρασίδι κάπου στη μέση του campus) και προγραμματίστηκαν νέες διαμαρτυρίες για τις 4 του μήνα.

αλλάζουμε σκηνή και περνάμε στο βράδυ, κάπου κοντά στα μεσάνυχτα στο κεντ. μια παρέα μεθυσμένων μοτοσυκλετιστών ξεκινάνε «ξαφνικά και αυθόρμητα» να πετάνε μπουκάλια και να βάζουν φωτιές. τα μπαρ κλείνουν, ενώ με την παρέα των καβαλάρηδων ενώνται μερικά ακόμα άτομα. ακολοθούν περιορισμένες συγκρούσεις με την αστυνομία και όλη η ιστορία τελειώνει περίπου μια ώρα μετά. οι αψιμαχίες γίνονται αφορμή ο δήμαρχος να κηρύξει την πόλη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να καλέσει στο κεντ την εθνοφρουρά για να «επιβάλλει» την τάξη. κάπου εκεί η κάμερα κάνει πάλι ζουμ στο campus του kent state university, το οποίο είχε περάσει μια καθόλα ήσυχη νύχτα.

2 μάη και οι κινητοποιήσεις στο kent state συνεχίζονται. οι φοιτητές βρίσκονται έξω από το κτίριο εκπαίδευσης εφέδρων (έτσι θα το λέγαμε;), μιας υπηρεσίας που εκπαίδευε φαντάρους στα πανεπιστήμια για να γίνουν αξιωματικοί. η υπηρεσία είχε πάψει να λειτουργεί και το κτίριο πήγαινε για γκρέμισα έτσι κι αλλιώς, πιο πολύ συμβολική ήταν η κίνησή τους να ανάψουν φωτιά έξω από αυτό. η φωτιά δεν άναβε μέχρι να εμφανιστεί ένας μυστηριώδης μηχανόβιος με ένα μπιτόνι βενζίνα (έτσι μας πληροφορεί το πολύ καλό άρθρο των BOB FITRAKIS and HARVEY WASSERMAN), το κτίριο λαμπαδιάζει, μεν, αλλά κανένας δεν παθαίνει τπτ. στις 10 το βράδυ η εθνοφρουρά μπουκάρει στο κάμπους (δεν είχαν εκεί άσυλο, βλέπεις…). δακρυγόνα, χαμός και ένας φοιτητής τραυματίας από λόγχη «εθνοφρουρού».

3 μάη και ενώ ο κυβερνήτης του οχάιου Ρόουντς δηλώνει ευθαρσώς ότι οι φοιτητές που διαμαρτύρονται είναι «η πιο δυναμική και καλύτερα εκπαιδευμένη ανταρτοεπαναστατική ομάδα που βρέθηκε στην αμερική, χειρότεροι από τους κομμουνιστές, τους μελανοχιτώνες και τους κακοποιούς των δρόμων (όλοι μέσα στη σούμα, ίσα κι όμοια)» και ότι «είναι το χειρότερο είδος ανθρώπων στις ΗΠΑ», η αναταραχή στο kent state συνεχίζεται. δεν είναι και λίγο άοπλοι φοιτητές να έχουν να αντιμετωπίσουν οπλισμένους άντρες της εθνοφρουράς. γενικά το όλο σκηνικό μας θυμίζει πολλά (το υπουργείο λέει τους φοιτητές αλήτες κλπ), αλλά ας μην ξεφεύγουμε. 1.000 εθνοφρουροί έχουν μαζευτεί μέσα στο κάμπους εκείνη την κυριακή και ο κυβερνήτης δηλώνει ότι δε θα φύγουν από εκεί, μέχρι να ξεφορτωθούνε τους φοιτητές. αργά το απόγευμα γίνεται νέα πορεία (στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο πάντα), στην οποία οι εθνοφρουρά απαντά με δακρυγόνα και μαχαιρώματα με τις λόγχες.

4 μάη και είναι η μέρα καινούριου προγραμματισμένου συλλαλητηρίου. παρά τις προσπάθειες της διοίκησης του Kent state να τη σταματήσει (μέχρι που πέταξαν φυλλάδια που διέδιδαν -ψευδώς- ότι ματαιώθηκε η διαμαρτυρία) 2.000 φοιτητές μαζεύονται στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο. ξεκινάει να μιλά ο πρώτος ομιλιτής. μπάτσοι και εθνοφρουρά προσπαθούν να διαλύσουν το πλήθος, προτάσσουν απειλιτικά τις λόγχες τους. οι φοιτητές αντιδρούν, αλλά η διαμρτυρία συνεχίζεται χωρίς ιδιαίτερα επισόδεια. Στις 12:22 το μεσημέρι η εθνοφρουρά ξεκινά χωρίς καμία προειδοποίηση ή πρόκληση εκ μέρους των φοιτητών τους πυροβολισμούς. 4 νεκροί, 9 τραυματίες . όλοι πυροβολημένοι από το πολύ 120 μέτρα. Allison Krause, Jeffrey Glen Miller, Sandra Lee Scheuer, William Knox Schroeder. όλοι τους παιδιά, 19 με 21.

νεότερες αποδείξεις δείχνουν ότι οι πυροβολισμοί ξεκίνησαν κατόπιν εντολής και όχι «αυθόρμητα» «από τρομαγμένους εθνοφουρούς που έχασαν την ψυχραιμία τους», όπως περιέγραφε η επίσημη εκδοχή.

το μακελειό του kent state προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις. ξεσπάνε κινητοποιήσεις σε τουλάχιστον 450 αμερικάνικα πανεπιστήμια. εύγλωττο το πανό που κρέμασαν οι φοιτητές του πανεπιστημίου της νέας υόρκης: «δεν δεν μπορούν να μας σκοτώσουν όλους». στην ουάσιγκντον συγκεντρώνονται 100.000 άνθρωποι και διαδηλώνουν ενάντια στον πόλεμο του βιετνάμ και τη σφαγή στο πανεπιστήμιο του κεντ.

η «αμερικάνικη δημοκρατία» απέδειξε για άλλη μια φορά ότι ότιδήποτε της πάει κόντρα και δεν μπορεί να το σταματήσει «με το καλό», το τσακίζει αλύπητα. έτσι και τις κινητοποιήσεις των φοιτητών που ζητούσαν το αυτονόητο, να σταματήσει ένας πόλεμος που γίνεται στην άλλη άκρη της γης. αξιοποιήθηκαν όλες οι αυθόρμητες (ή και σχεδιασμένες) ευκαιρίες για να δείξει ο αμερικάνικος στρατός ότι «δεν παίζει». η σφαγή του kent state άφησε πίσω της, εκτός από νεκρούς μια φωτογραφία για πούλιτζερ και ένα τραγούδι. η φωτογραφία που δείχνει τη Mary Ann Vecchio να κλαίει πάνω από το άψυχο σώμα του Jeffrey Glen Miller είναι τραβηγμένη από τον John Filo, που τότε σπούδαζε φωτορεπόρτερ στο kent state και κέρδισε το βραβείο πούλιτζερ.

το τραγούδι (που αφήνω εδώ) είναι του Neil Young και το έγραψε με αφορμή τη σφαγή στο kent state. To ηχογράφησε με μαζί με τους Crosby, Stills & Nash. στίχοι εδώ

Tin soldiers and Nixon coming,
We’re finally on our own.
This summer I hear the drumming,
Four dead in Ohio.

Gotta get down to it
Soldiers are gunning us down
Should have been done long ago.
What if you knew her
And found her dead on the ground
How can you run when you know?

Gotta get down to it
Soldiers are gunning us down
Should have been done long ago.
What if you knew her
And found her dead on the ground
How can you run when you know?

Tin soldiers and Nixon coming,
We’re finally on our own.
This summer I hear the drumming,
Four dead in Ohio.

το τραγούδι έγινε, όπως ήταν λογικό το τραγούδι έγινε ύμνος, τόσο για όσους κράτησαν ζωντανό στη μνήμη τους το περιστατικό, αλλά και ύμνος κατά του πολέμου στο βιετνάμ. το κατεβάζουμε, εδώ: http://www.filenanny.com/files/44f7b9c9f14e0/CrosbyStillsNashYoung-Ohio.mp3

 κι επειδή μπορούν να γραφτούν τόσα και άλλα τόσα για την υπόθεση αυτή, for further reading κοιτάχτε:

http://www.counterpunch.org/fitrakis05072007.html

http://www.thrasherswheat.org/fot/ohio.htm

και με κάθε επιφύλαξη το «ουδέτερο» άρθρο της βικιπαίδειας

http://en.wikipedia.org/wiki/Kent_state_massacre