Ο κυρ-Παντελής (+παράγκα)
Ναι όντως, πάει πολύς καιρός από τότε που τα είπαμε τελευταία φορά. Έχω ξαναδηλώσει όμως, ότι αυτό το blog το γουστάρω πολύ και θα το κρατήσω όρθιο, όσο περισσότερο μπορέσω. 
Ούτως ή άλλως η μουσική είναι η ζωή μου, χωρίς να έχω άμεση (επαγγελματική) σχέση με αυτήν, δεν μπορώ να φανταστώ οποιαδήποτε στιγμή -καλή, κακή, αδιάφορη- να μην την έχω δέσει με κάποια μελωδία και κανα δυό στιχάκια.
Έψαχνα δύο τραγούδια να ανεβάσω σήμερα, μήπως και ρεφάρω για τον τόσο καιρό που έμεινα μακριά από αυτό το blog, όμως δεν κατάφερα να βρω και τα δύο σε μορφή mp3. Δεν πειράζει όμως, θα διευθετηθεί και αυτό άμεσα.
Για να μην μακρυγορώ λοιπόν, πρώτο κομμάτι ο κυρ-Παντελής.
Ο «έντιμος άνθρωπος» της φαντασίας του Πάνου Τζαβέλα (αν και δεν είμαι σίγουρος, αν πρόκειται για φανταστικό πρόσωπο) και εκείνος της καθημερινότητάς μας, δένονται σε ένα κομμάτι που θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει και υπερβολικό στις εκφράσεις του.
Ο Τζαβέλας, βέβαια, τα έγραφε αυτά την εποχή που πουλούσαν. Χωρίς να αμφισβητώ σε καμία περίπτωση τις αγωνιστικές του περγαμηνές και χωρίς να παίρνω στα σοβαρά τα όσα έλεγε ο Νικόλας ο Άσιμος (ο οποίος τραγουδούσε μαζί του για κάποια χρόνια) ότι δηλαδή ο Πάνος, έβγαζε το ξύλινο πόδι του για να το θαυμάζουν οι θαμώνες του μαγαζιού του, δεν μπορώ να πιστέψω πως ένας άνθρωπος με τις ιδέες του αναλλοίωτες, την μία μέρα έγραφε τον κυρ-Παντελή και την επόμενη γινόταν ένας τέτοιος, συντασσόμενος με τους χειρότερους Παντελήδες αυτής της γης, τους οπορτουνιστές.
Εδώ μπορείτε να βρείτε το τραγούδι του Πάνου Τζαβέλα. Στίχοι, μουσική και πρώτη εκτέλεση του ίδιου.
«Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έχεις κατάστημα κάπου στη γη
πουλάς εμπόρευμα, βγάζεις λεφτά
πολλά λεφτά, πολλά λεφτά
Τις Κυριακές πρωί στην εκκλησιά
σταυροκοπιέσε στην παναγιά
Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έχεις και σύζυγο, κόρη, παιδί
μοντέρνα έπιπλα, έγχρωμη tv,
τρως τροφή πνευματική.
Μακρυά από κόμματα μην βρεις μπελά,
“Πατρίς,θρησκεία και φαμελιά”
Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
τι κι αν πεθαίνουνε πάνω στη γη
χιλιάδες άνθρωποι, χωρίς ψωμί,
μαύροι, λευκοί ή κίτρινοι.
Ο γιός σου μοναχά να ‘ναι καλά
ν’ αφήσεις τ’ όνομα και τον παρά.
Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
σκεύρωσες, σάπισες στο μαγαζί
τη νιότη ξόδεψες και την ορμή
για τη δραχμή, για το πετσί
δίπλα σου τ’ όνειρο, η ζωή και το φως
μα εσύ στο κουφάρι σου κλεισμένος εντός.
Ξέρεις πως δώσανε κυρ-Παντελή
άλλοι τα νιάτα τους και τη ζωή
να γίνει τ’ όνειρο φέτα ψωμί
να φας και ‘ συ κυρ-Παντελή;
Κι εσύ τι έδωσες κυρ-Παντελή;
πες μας τι έκανες σ’ αυτή τη γη;
πες μας τί άφησες κληρονομιά
που να εμπνέει τη νέα γενιά
Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έντρομ, άβουλε συ φασουλή
βρώμισες τ’ όνειρο και την ψυχή
άδειο πετσί χωρίς ψωμί.
Έντιμοι άνθρωποι, νέα γενιά
θάψτε τους έντιμους μες στα σπαρτά
κι αυτούς που φτιάξανε τον Παντελή
σκουλήκι άχρηστο σ’ αυτή τη γη.»
Και μιας που έπιασα τους καλλιτέχνες που με έχουν απογοητεύσει με την συνολική τους στάση, ας πάω και στον κορυφαίο της λίστας, τον Νιόνιο. Ο Διονύσης Σαββόπουλος όσο μεγάλα τραγούδια έχει γράψει, τόσο σφουγγοκωλάριος (είναι μετρήσιμο μέγεθος;) της εκάστοτε κυβέρνησης έχει γίνει. Με τις Καλομοίρες στο Ηρώδειο, με την Μπακογιάννη στην αλλαγή της χρονιάς και στην τελετή λήξης της Ολυμπιάδας, απέδειξε ότι είναι ο αγαπημένος της κάθε κυβέρνησης, που θα έχει ένα κεφάλαιο του σύγχρονου πολιτισμού μας, πιστό σκυλί δίπλα του.
Last but not least, μπορεί να παρατηρήσει κανείς και το κοινό που παρακολουθεί πλέον τον Νιόνιο από κοντά. Όποιος πήγε πέρσι να τον ακούσει στο Gazarte, θα διαπίστωσε πως η ταξική σύνθεση του κοινού του, έχει μετατραπεί από μικροαστούς και εργάτες, σε μεγαλοαστούς που ξενέρωτα παρακολοθούν το «ξεζουμισμένο» σώου του Νιόνιου. 
Σημεία των καιρών, θα μου πείτε, και άδικο δεν θα έχετε. Το ίδιο δεν συμβαίνει άλλωστε ακόμα και με τον Τζιμάκο τον Πανούση. Από πάνω να τραγουδά «Φάτε τους!» και στο πρώτο τραπέζι ο Κωστόπουλος να χειροκροτά, απόδειξη του πόσο ανώδυνοι έχουν γίνει αυτοί οι καλλιτέχνες για το κεφάλαιο!
Το τραγούδι «Παράγκα» (από το youtube δυστυχώς), έχει μουσική και στίχους του Διονύση Σαββόπουλου, ενώ και η πρώτη εκτέλεση ανήκει στον ίδιο.
«Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις
όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα
Παράγκα, παράγκα, παράγκα του χειμώνα
κι εσύ μιλάς σαν πτώμα
Ο λαός, ο λαός στα πεζοδρόμια
κουλούρια ζητάει και λαχεία
Κοπάδια, κοπάδια, κοπάδια στα υπουργεία
αιτήσεις για τη Γερμανία
Κυράδες, φιλάνθρωποι παπάδες
εργολαβίες, ψαλμωδίες και καντάδες
Η Ευανθούλα κλαίει πριν να κοιμηθεί
την παρθενιά της βγάζει στο σφυρί
Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει
στα καφενεία μπιλιάρδο, καλαμπούρι και χαρτί
Στέκει στο περίπτερο, διαβάζει
φυλλάδες με μιάμιση δραχμή
Όχι, όχι, αυτό δεν είναι τραγούδι
Είν’ η τρύπια στέγη μιας παράγκας
Είν’ η γόπα που μάζεψε ένας μάγκας
κι ο χαφιές που μάς ακολουθεί»
Εδώ και το τραγούδι του Σαββόπουλου
Στ’ άρματα, στ’ άρματα!
Εντάξει, μπορείτε να καταλάβετε και μόνοι σας, τους λόγους που με κράτησαν μακριά από το blog τόσο καιρό! Ακόμα και αν ανέβαζα όμως με την πίεση των τελευταίων ημερών, θα ήταν απλά δυό λόγια που δεν θα είχαν σχέση με το κομμάτι που θα έβαζα και το link για το download.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο σκοπός του blog ήταν (και εν μέρει παραμένει) κάθε κομμάτι να συνοδεύεται και από ένα κείμενο. Για να μην τα πολυλογώ όμως, ας περάσουμε στο σημερινό μας θέμα. Εκτός κλίματος για άλλη μια φορά κι ενώ είχα στο μυαλό μου να σας παρουσιάσω κάτι που να έχει σχέση με το Νοέμβρη (π.χ. Νοέμβρης του ’90-Τσακνής, τον ύμνο της Σοβιετικής Ένωσης λόγω της επετείου της Οχτωβριανής Επανάστασης ή το Καπνισμένο Τσουκάλι λόγω Πολυτεχνείου) αντ’ αυτού σας δίνω ένα από τα αγαπημένα αντάρτικα με την ελπίδα πως δεν θα έχετε κάποια από τις τρείς εκδοχές που θα ανεβάσω.
Στ’ άρματα, στ’ άρματα, λοιπόν. To δημοφιλές αυτό τραγούδι γράφτηκε στα τέλη του 1942 από τον ποιητή και δημοσιογράφο Νίκο Καρβούνη (1880 – 1947) και μελοποιήθηκε από τον αντάρτη μουσικό Αστραπόγιαννο (Ακη Σμυρναίο).
Ο Νίκος Καρβούνης γεννήθηκε στην Ιθάκη. Εργάστηκε σαν δημοσιογράφος σε αρκετές εφημερίδες και περιοδικά, όπως στο «Ριζοσπάστη», στην «Πρωΐα» και τους «Νέους Πρωτοπόρους». Μετέφρασε, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, τα έργα των ποιητών Γουόλτ Γουίτμαν, Σέλεϊ, Πόε και Μαγιακόφσκι. Μαζί με τον Κώστα Βάρναλη εξέδιδε το φιλολογικό περιοδικό «Ηγησώ».
Το 1912, συμμετείχε στους βαλκανικούς πολέμους σαν πολεμικός ανταποκριτής με το τάγμα των Επτανησίων Γαριβαλδινών. Το 1932 ήταν στέλεχος της «Κοινωνικής Αλληλεγγύης» (Διεθνής Εργατική Βοήθεια). Το 1936 εξορίστηκε στη Γαύδο από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Κατά τη γερμανοϊταλική κατοχή φυλακίστηκε στο στρατόπεδο της Λάρισας.
Αμέσως μετά την αποφυλάκισή του, εντάχτηκε στο ΕΑΜ και ανέβηκε στο βουνό όπου ανέλαβε το Γραφείο Τύπου στην ΠΕΕΑ και το πρώτο ελεύθερο πρακτορείο ειδήσεων. Η προσφορά του στην Εθνική Αντίσταση ήταν σημαντική. Μεταξύ άλλων ανέλαβε σημαντικές αποστολές, για λογαριασμό του ΕΑΜ, στην Αγγλία, Αμερική, Γαλλία και Σοβιετική Ενωση.
Οι στίχοι του «Στ’ άρματα»
«Βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτει η Γκιώνα,
μουγκρίζουν τ’ Άγραφα, σείεται η στεριά.
Στ’ άρματα, στ’ άρματα, εμπρός στον αγώνα,
για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά.
Ξαναζωντάνεψε τ’ αρματωλίκι,
τα μπράτσα σίδερο, φλόγα η ψυχή,
λουφάζουν έντρομοι οι ξένοι λύκοι
στην εκδικήτρα μας αντρίκια ορμή.
Ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα
στέλνει περήφανο χαιρετισμό,
νέας ανάστασης χτυπά η καμπάνα,
μηνάν τα όπλα μας το λυτρωμό.
Σπάμε την άτιμη την αλυσίδα
που μας εβάραινε θανατερά,
θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα
και πανανθρώπινη τη λευτεριά»
Εκτέλεση: Πάνου Τζαβέλα ΕΔΩ
Εκτέλεση: Μαρίας Δημητριάδη ΕΔΩ
Εκτέλεση: Πέτρου Πανδή ΕΔΩ
Τέλος, θα ήθελα την βοήθειά σας, σε ένα πρόβλημα που έχει προκύψει. Μέχρι στιγμης ανέβαζα κομμάτια μέσω του mailboxdrive.com το οποίο όμως μου δίνει μόλις 100mb, χώρο τον οποίο τείνω να ξεπεράσω. Έχετε καμία καλή ιδέα πως αλλιώς θα μπορούσα να τα ανεβάζω;
Το μεγάλο μας τσίρκο
Το είπαμε ότι πνιγόμαστε και χρόνος υπάρχει ελάχιστος. Γι αυτό και τούτο το blog (που είναι μακέτο) έχει αφεθεί στην μοίρα του. Παρόλα αυτά, εκπληρώνουμε άλλη μια παραγγελιά και σας προσφέρουμε το ομώνυμο του θεατρικού κομμάτι «Το μεγάλο μας τσίρκο».
Πληροφορίες γι αυτήν την παράσταση που άφησε ιστορία και στιγμάτισε το ελληνικό θέατρο, μπορείτε να διαβάσετε πολύ καλύτερα από ότι θα μπορούσα να γράψω εγώ, από το κορυφαίο «Allu Fan Marx» (χτύπα πάνω αναγνώστη μου).
ΕΔΩ μπορείτε να κατεβάσετε και να ακούσετε το κομμάτι «Το μεγάλο μας τσίρκο». Για να κατεβάσετε ολόκληρο τον δίσκο, κλικάρετε στο πρώτο link που σας έχω δώσει. Υπόσχομαι ότι θα επιστρέψω με τις παραγγελιές των υπολοίπων σύντομα.
Στην δουλειά και στον αγώνα
Κάποια στιγμή είναι λογικό να με πάρει ο διάολος, καθώς έχω αφήσει εδώ και μέρες τον σ/φο μου Rizobreaker χωρίς το τραγούδι που μου έχει ζητήσει. Δυστυχώς ο χρόνος μου είναι ιδιαίτερα περιορισμένος και δυστυχώς θα ανεβάσω μόνος τους στίχους του Φώντα Λάδη, αλλά και το κομμάτι σε μουσική Μάνου Λοΐζου και εκτέλεση (ποιού άλλου) του Γιώργου Νταλάρα.
Στην δουλειά και στον αγώνα:
«Έφτασε η ώρα για να σηκωθείς
εργατιά προχώρα δίπλα σου και μεις
Στη δουλειά και στον αγώνα
κόντρα πάμε στο χειμώνα
Ο τροχός για να γυρίσει
η ζωή να προχωρήσει
Για το μεροδούλι για την φαμελιά
μες το ξεροβόρι μέσα στην φωτιά
στη δουλειά και στον αγώνα
κόντρα πάμε στον χειμώνα
Ο τροχός για να γυρίσει
η ζωή να προχωρήσει
Άλλος στο λιμάνι κι άλλος στο γιαπί
να καρπήσει η μέρα να βγει το ψωμί
στη δουλειά και στον αγώνα
κόντρα πάμε στον χειμώνα
Όλη η γη να ομορφύνει
τ’ όνειρο ζωή να γίνει»
Κατεβάζετε από ΕΔΩ
Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας
Καλησπέρα σας, αγαπητοί αναγνώστες (+ ακροατές). Ναι, ναι αργήσαμε να ποστάρουμε και σας λείψαμε. Εντάξει όχι εμείς, τα τραγούδια μας. Όλα θα γίνουν όμως. Αυτός είναι και ο λόγος που σήμερα δεν έχουμε τραγούδι. Όχι κυρία μου, δεν θα ανεβάσουμε τραγούδι, μην φωνάζεις! Όχι ούτε άκαπνους θα σας αφήσουμε! Ίσα-ίσα. Έναν ολόκληρο δίσκο προσφέρουμε σήμερα. Τ’ αφεντικό τρελάθηκε που λένε.
«Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας» λέγεται ο δίσκος που σας προσφέρουμε σήμερα και ελπίζουμε να τον απολαύσετε. Η μουσική είναι φυσικά του μεγάλου Λουκιανού Κηλαηδόνη και οι στίχοι του εξίσου μεγάλου Γιάννη Νεγρεπόντη, για τον οποίο είναι ντροπή το γεγονός ότι όσο και αν έψαξα στο net δεν κατάφερα να βρω ένα αξιόλογο βιογραφικό του, για να σας παραθέσω. 
Θα γίνει και αυτό όμως. Προς το παρόν βολεύεστε με τον δίσκο, που θα σας πάρει μια κάποια ώρα για να κατέβει καθώς φτάνει σε όγκο τα 56 mbs.
Τα τραγούδια του δίσκου:
1. Απλή αριθμητική
«Ένα κι ένα κάνουν δυό,
δεν θέλει δα πολύ μυαλό.
Ένα και δύο κάνουν τρία,
σα δεν σου φτάνουν κάν’ απεργία.
Δέκα σου παίρνει,
ένα σου δίνει,
ποιός θα το πει αυτό,
δικαιοσύνη.
Ένα κι ένα κάνουν δυό,
δεν θέλει δα πολύ μυαλό.
Δέκα επί χίλια,
δέκα χιλιάδες
και μόνο χίλιες
για χίλιους εργάτες.
Εννιά λοιπόν, χιλιάδες
εννιά επί χίλια
αυτό είναι που πάντα
θα λέμε υπεραξία.
Ένα κι ένα κάνουν δυό,
δεν θέλει δα πολύ μυαλό.
Έξι και δύο οχτώ νομάτοι
ο πεινασμένος βγάνει και μάτι
Έξι επί έξι, τριάντα έξι
για το κεφάλαιο πάλι θα φέξει.
Ένα κι ένα κάνουν δυο,
δεν θέλει δα πολύ μυαλό
Σαν το κεφάλαιο
θα κινδυνέψει
πάλι ο γιός σου
στην μαχη θα τρέξει
Ποιός νόμος τάχα
τα χέρια σου δένει
όταν ο κόμπος
φτάνει στο χτένι
Ένα κι ένα κάνουν δυο,
δεν θέλει δα πολύ μυαλό»
2. Το σύστημα
«Τα χέρια σου συνάδελφε
όταν τα νοικιάζεις
κακό τον εργοδότη σου
γι άνθρωπο να λογιάζεις
Όπως και ο εργοδότης σου
γι άνθρωπο αν σε πάρει
το σύστημα τον ίδιο αυτόν
κάποτε θα φουντάρει
Ποτέ να μην σου φεύγει
απ’ το μυαλό
τα χέρια σου δυό μηχανές
νοικιάζεις σε μηχανισμό
πράγμα που σ’ αρέσει
δεν σ’αρέσει
σαν μηχανή δεν έχει ανθρωπισμό
πολύ δε περισσότερο
συναισθηματισμό
Τα χέρια σου συνάδελφε
όταν τα νοικιάζεις
να ξέρεις πως το σύστημα
είναι που τ’΄αρωγιάζεις
Όπως κι ο εργοδότης σου
όταν τα καπαρώσει
για χάρη του συστήματος
θα σε αλλοτριώσει
Ποτέ να μην σου φεύγει
απ’ το μυαλό
τα χέρια σου δυό μηχανές
νοικιάζεις σε μηχανισμό
πράγμα που σ’ αρέσει
δεν σ’αρέσει
σαν μηχανή δεν έχει ανθρωπισμό
πολύ δε περισσότερο
συναισθηματισμό»
3. Επαναστατικό Άλμα
«Πάππου προς πάππου
από γενιά
ακίνητα και κινητά
κάθε γενιά και πιο πολλά
Φτώχια εμείς, αυτοί καλά
Έγνοιες αυτοί με τα χοντρά,
γκρίνιες εμείς με τα λιανά
έχουνε βλέπεις τη μαγιά
και μεις για ξάσιμο μαλλιά
Το νερό εκεί που βράζει
σαν το όριο ξεπεράσει
το καπάκι θα πετάξει
το πε ο Μαρξ κι έγινε πράξη
Το παραμύθι πάει μακριά
κι έχει γυρίσματα πολλά
μας ζούνε δαύτοι δα καλά
και μεις ας πούμε πιο καλά
Το νερό εκεί που βράζει
σαν το όριο ξεπεράσει
το καπάκι θα πετάξει
το πε ο Μαρξ κι έγινε πράξη»
4. Οι έννοιες
«Όταν τον κόσμο κυβερνά η ατιμία
το να σαι τίμιος είναι αδικία
Ξεχώρισε μια και καλή
τι είναι το δίκιο
τι ειναι η τιμή
και μην ακούς όσους μετράνε
στα μέτρα τους και σ’ αδικάνε
Όταν τον κόσμο κυβερνά η ατιμία
το να σαι δίκαιος είναι ανοησία
Ξεχώρισε απ’ την αρχή
πια είναι η θέση σου η σωστή
μόνο της τάξης σου το δίκιο
είναι τίμιο κι αντρίκιο
Όταν τον κόσμο κυβερνά η ατιμία
το να σαι τίμιος είναι αδικία»
5. Η πατρίδα
«Η πατρίδα ενα καράβι
που ολλουνούς μας κουβαλάει
πάνω την καλή την τάξη
ένεκα που κουμαντάρει
Τον χοντρό λαό στα κάτω
μηχανες κουζίνα αμπάρι
πάνω την καλή την τάξη
ένεκα που κουμαντάρει
Κάλμα η θάλασσα αι αι
το καράβι πρίμα πάει
έχουν οι απάνω γλέντι
ο χοντρός λαός σεκλέτι
Ετσι κι ο καιρός χαλάσει
το γυρίσει σε μπουρίνι
θα φροντίσει η απάνω τάξη
το τομάρι της να σώσει
στον χοντρό λαό αφήνει
την ψυχούλα του να δώσει
θα φροντίσει η απάνω τάξη
το τομάρι της να σώσει
Φόρτσα η θάλασσα βαι βαι
το καράβι που ‘ν’ το πάει
θέε μου τους απάνω σώσε
στο λαό κουράγιο δώσε
Η πατρίδα ενα καράβι
που ολλουνούς μας κουβαλάει
πάει φόρμουλα βαι βαι
δεν πάει για δε μασάει»
6. Οι συμβάσεις
«Η σύμβαση υπογράφτηκε
εντός μιας νυχτός
μη κι έμενε ο λογαριασμός
που λέτε ανοιχτός
Πενήντα χρόνων σύμβαση
με εννιά τοις εκατό
στους ξένους δικαιώματα
δοθήκαν αφειδώς
Οι όροι της συμβάσεως
τελείως επαχθείς
από πλευράς πολιτικής
μα κι οικονομικής
Δυο τρία φύλλα γράψανε
κι αυτά διστακτικά
της σύμβασης, ο κιτρινισμός
πέρασε στα ψιλά
Ποιός να το πει,
ποιός να το πεί
πως υποδούλωση σωστή
σημαίνει η σύμβαση αυτή
πολιτικο-οικονομική
Γιατί εννιά τοις εκατό,
‘ν’ αστείο βέβαια ποσόν
για σύμβαση τόσων ετών
όταν στον κύριο αυτόν
προσφέρεις χέρια εργατών
σε μια τιμή τζάμπα σχεδόν
Όταν αυτός θα σου κρατά
την αποκλειστικότητα
αλλόν ποτέ να μην δεχτείς
μαζί του να συνεργαστείς
σε επίπεδό πολιτικής
ή εμπορικής συναλλαγής»
7. Η αντιμετώπιση των ψυχώσεων
«Μια κοινωνία ολόκληρη
που πάσχει από ψυχώσεις
με κέντρα ψυχιατρικά
δεν πρόκειται να σώσεις
Η ψυχωσή παράγωγο
βαθύτερης αιτίας
κυρίως οικονομικής
δομής της κοινωνίας
Στην θεραπία παράλληλα
θα πρέπει να κοιτάξεις
απ’ την αιτία ριζικά
τον κόσμο να απαλλάξεις
Και το κακό στην ρίζα του
αν τ’ αντιμετωπίσεις
πολιτικο-οικονομικά
θα πρέπει να χτυπήσεις»
8. Η δωρεά
«Το δώρο που τ’αφεντικό
εργάτη θα σου κάνει
απ’ την δουλειά σου
έννοια σου
διπλό θα σου το βγάνει
και την δραχμή τ’αφεντικό
που είναι να χαρίσει
δεν θα τ’αποφασίσει
αμα διπλή και τρίδιπλη
δεν είναι να κερδίσει
γι αυτό και σαν τ’ αφεντικό
καλό ναι να σου κάνει
απ’ την δουλειά σου
σκέψου το τι πρόκειται να βγάνει»
9. Συμβιβασμός
«Τ’ αφεντικό μας κάλεσε
το παλικάρι το Στρατή
Να κάτσει τού πε φρόνιμα
κι αυτός θα του φανεί
Στρατή που ναι τ’αλέγρο σου
το γέλιο κι η ματιά σου
που ναι το βήμα σου
που χάθει η λεβεντιά σου
Ένας Στρατής κι αν λούφαξε
στ’ αφεντικού την συμβουλή
Χιλιάδες οι συνάδελφοι
μυριόστομοι φωνή»
10. Η θεία Τάξις
«Όλα τα δάχτυλα ίσα
δεν είναι
κι όλοι να τρώνε
δίκιο δεν είναι.
Έτσι το βρήκαμε
κι έτσι το πάμε
κι ως να πεθάνουμε
δεν το κουνάμε
Παπάδες δάσκαλοι
και χωροφυλάκοι
κι όλοι όσοι θέλουμε
νόμο και τάξη
Κι όσοι τ’αντίθετο
θέλουν να γίνει
είναι απάτριδες
άθρησκοι και κτήνοι
Όλα τα δάχτυλα ίσα
δεν είναι
κι όλοι να τρώνε
δίκιο δεν είναι.
Τα κουκιά είναι μετρημένα
εκ θεού κανονισμένα
έθνος θρόνος οικογένεια
και τα 12 ευαγγέλια»
11. Η έννοια της τιμιότητας
«Από άτομο σε άτομο
επάγγελμα-λειτούργημα
θρησκεία εισοδήματα και ιδεολογία
αλλάζει η τιμιότης σημασία
Άλλη η τιμιότη έχει ο συγγραφέας
κι άλλο τιμιότη λέει ο ιερέας
άλλη του ιδεολόγου ιδιώτη
κι αλλιώτικη του μισθοφόρου στρατιώτη
Αυτό που είναι τίμιο
για τον καπιταλίστα
για τον εργαζόμενο
είναι μια ατιμία
πως να χωρέσει το μυαλό
του μικροκτηματία
Η ιδιοκτησία
πως είναι ατιμία
Τίμια πράγμα η μονογαμία
μόνο για τον παρία
ενώ για τον αστό
τον επιχειρηματία
κατάσταση αφύσικη
πολύ παλιά ιστορία
Ανάλογα με την τιμή
πάει κι η τιμιότη
γι αυτό το θέμα είναι αλλού
άκουμε πατριώτη»
12. Η μετανάστευση
«Μια λύση μετανάστευση
όταν η ανεργία
την χώρα μας μαστίζει
μα στην οικονομία
ας δούμε τι κοστίζει
μια λύση μετανάστευση
σε πλάνο ατομικό
Όταν εργάτης φεύγεις
δεκαοκτώ χρονό
στον τόπο σου ακόμα
είσαι παθητικό
κι ενώ έχεις κοστίσει
στον τόπο στον λαό
σε ξένο τόπο δίνεις
το ενεργητικό
Από την άλλη πάλι
στον ντόπιο αφεντικό
το άνεργο στοιχείο
επαναστατικό
Μια λύση μετανάστευση
για σένα απελπισίας
ανάγκες που μπαλώνει
μα το δικό σου τόπο
το βλέπεις πως ζημιώνει
μια λύση μετανάστευση
σε πλάνο ατομικό»
13. Τα λόγια και η πράξη
«Είναι φανερό στον πάσα ένα
απλό δεν είν’ το πρόβλημα
το πρόβλημα είναι μέγα
Στα λόγια λέμε τόσα
τόσα κι άλλα τόσα
Μα για να δούμε όταν σου πουν
κι αυτά που έχεις δώστα
Στα λόγια τι παπάς
και τι δεσπότης
μα είναι πράγμα εκ θεού
μια τέτοια δα ισότης
Στα λόγια τι σκαφτιάς
τι σκαφτιάς τι επιστάτης
μα όμοια λάσπη να γυρνάς
κι όμοια να διατάζεις;
Είναι φανερό στον πάσα ένα
απλό δεν είν’ το πρόβλημα
το πρόβλημα είναι μέγα
Στα λόγια τι πεζός
τι πεζός τι καβαλάρης
μα όμοιος είναι ο κίνδυνος
σαν έρθει ο μακελάρης;
Στα λόγια φοιτητές
φοιτητές κι εργάτες ένα
μα για να δούμε αν στην ζωή
θα κάνουνε παρέα
Στα λόγια τι από πα
τι απο πάνω τι από κάτω
μα για να δούμε όταν σου πουν
κάτσε και εσύ από κάτω
Έτσι μιλούσε ο αστός
κι από κοντά ο μικροαστός
τι γκλάβα του κουνούσε
μα ο προλετάριος κι αυτός
με όσα έχει δει ο φτωχός
πικρά χαμογελούσε
γιατί και τ’ άλλο το αλλιώς
που βλεπε κάποτε για φως
κάπως του τα γυρνούσε»
14. Ο τοκογλύφος
«Σ’ ένα υπόγειο σκοτεινό
σαν ένα ζώο ζει τυφλό
ο τοκογλύφος
Ποτέ δεν έχει λέει δραχμή
και δεν μπορεί αλλιώς να ζει
ο τοκογλύφος
Να μην σου τύχει και βρεθείς
και πας σ’ αυτόν να χρεωθείς
τον τοκογλύφο
Μαύρη σου κάνει την ζωή
σου γδέρνει σώμα και ψυχή
ο τοκογλύφος
Μην είσαι όμως αφελής
πως είναι αιτία αυτό να πεις
ο τοκογλύφος
Άλλοι είναι εκείνοι οι κρυφοί
που τον κρατάνε πως και τι
τον τοκογλύφο
15. Απόλυτο και σχετικό
«Αν έννοια απόλυτη
είναι η καλοσύνη
τότε θα πρέπει απόλυτη
να ‘ν’ κι η δικαιοσύνη
Σε θέση να ναι ο καλός
που καλοσύνη δίνει
πως και γιατί μα και σε ποιόν
ξεκάθαρα να κρίνει
Μα σαν κανείς ξεκάθαρα
αρχίζει να ξεκρίνει
θέλοντας την απόλυτη να ασκεί
δικαιοσύνη
Συνθήκες και παράγοντες
απόλυτα θα κρίνει
μα τότε πια απόλυτη
θα έχει καλοσύνη
Και μήπως είναι άσχετη
κι αυτή η δικαιοσύνη
στο να ασκηθεί απόλυτα
από την καλοσύνη
Οπότε η μεταφυσική
ίσως να κάνει λάθος
κι ο Μαρξ το πράγμα να χει δει
σωστότερα στο βάθος
Και λόγω που ναι σχετικά
δικιο και καλοσύνη
το θέμα είναι αν κανείς
έχει νοημοσύνη
Οπότε αναγκάζεται
στο διπλανό να δίνει
αν σχετικό ή απόλυτο
είν’ το καλό να κρίνει»
16. Πρόσεχε εργάτη
«Θολοί καιροί
πρόσεξε εργάτη
άγρυπνο πάντα
έχε το μάτι
Άγρυπνο πάντα
έχε το μάτι
εχθρούς και φίλους
πρόσεξε εργάτη
Πίσω απ’τον Φράνκο,
τον Μουσολίνι, τον Χίτλερ
κι άλλους
οι ίδιοι πάντα
Οι ίδιοι πάντα
καπιταλίστες
στόχο τους έχουν
εσένα εργάτη
Όσα και να ναι
αυτοί πληρώνουν
σε χρήμα κι άλλα
στα ίδια πάντα
Στα ίδια πάντα
μαύρα σκοτάδια
να σε κρατάνε εσένα
εργάτη
Λίγοι δεν είναι
από τους φίλους
που σε προδώσαν
οπορτουνίστες
Που σε προδώσαν
οπορτουνίστες
στόχο τους έχουν
εσένα εργάτη
Θολοί καιροί
πρόσεξε εργάτη
άγρυπνο πάντα
έχε το μάτι
Άγρυπνο πάντα
έχε το μάτι
εχθρούς και φίλους
πρόσεξε εργάτη»
Κατεβάζετε ΕΔΩ
Πατάω ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή!/update
Με πίκρανε ο Πάνος ο Τζαβέλας, του οποίου το όνομα το είδα πριν από τις εκλογές, σε μια λίστα που είχε δημοσιεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ, με ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων που τον υποστήριζαν προεκλογικά. Παρόλα αυτά δεν του κρατάω κακία. Και ούτε πρόκειται να ακυρώσω τα τραγούδια που έμαθε στον κόσμο μέσα από το «Αντάρτικο λημέρι» του.
Πόσες φορές έχετε ακούσει την φράση «πατάω ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή». Είτε από γιαγιάδες είτε από παππούδες που ζούσαν τον καιρό της κατοχής, αυτή η φράση μου έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό από 5-6 χρονών. Κι όμως έφτασα 21 για να μάθω τι ακριβώς σημαίνει και από που προέρχεται.
Σύμφωνα με τον elliot afanas του οποίου η γιαγιά το τραγουδούσε, ήταν αυτοσχέδιο ποιηματάκι, που φτιάχτηκε από κόσμο, που περίμενε ώρες και ώρες στα συσσίτια της κατοχής.
Έβλεπαν λοιπόν, τα παιδάκια που λιμοκτονούσαν στην κατοχή, την χοντρή κυρία του Ερυθρού Σταυρού, να τους μοιράζει φαγητό, με τους λιγότερο τυχερούς να παίρνουν ως απάντηση στο προταγμένο για ένα κομμάτι ψωμί χέρι τους, το «φαΐ τέλος» της χοντρής κυρίας και μέσα στην πίκρα τους έφτιαξαν ένα τραγουδάκι που, ο Πάνος Τζαβέλας συμπεριέλαβε αργότερα, στον δίσκο «Τραγούδια από το αντάρτικο λημέρι του Πάνου Τζαβέλα» το οποίο (λημέρι) και γνώρισε μεγάλες πιένες τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, όταν ακόμα ο κόσμος διψούσε για πολιτικό-αντάρτικο-αντιστασιακό τραγούδι. (μεγάλη πρόταση έγραψα, ελπίζω να μην την διαβάσατε μονοκοπανιά)
Πατάω ένα κουμπί
«Πατάω ένα κουμπί
και βγαίνει μια χοντρή
και λέει στα παιδάκια
νίξ φαΐ
Θα πάω να το πω
στον Ερυθρό Σταυρό
πως είσαστέ
συνένοχες κι οι δυό
Πατάω κι άλλο ένα
και βγαίνει μια χοντρέλα
και λέει στα παιδάκια
νιξ σαρδέλα
Κι εσύ μωρή μαντάμ
που κλέβεις τα κουκιά
και κάνεις τα μαλλιά σου
περμανάντ
Μην τα ξαφρίζεις πολύ
γιατί είναι όλο ζουμί
μην ρίχνεις και νερό
δεν είναι καθαρό
Πατάω ένα κουμπί
και βγαίνει μια χοντρή
και λέει στα παιδάκια
νίξ φαΐ
Κι εσύ με τα ρολό
που κλέβεις το χυλό
και κάνεις παπουτσάκια
με φελλό
Θα πάω να το πω
στον Ερυθρό σταυρό
πως είσαστέ
συνένοχες κι οι δυό
Πατάω ένα κουμπί
και βγαίνει μια χοντρή
και λέει στα παιδάκια
νίξ ψωμί»
Κατεβάζετε από ΕΔΩ
Χωρίς τις ιστορικές γνώσεις του σ. elliot afanas, αυτό το blog δεν θα είχε ανοίξει ποτέ τις πόρτες του στο κοινό. Όσο για τον σ.Ερυθρό, ο οποίος έχει γίνει επίσημως συνομιλητής της συντακτικής ομάδας και την βοηθά ιδιαίτερα να καλύψει αδυναμίες και να παρουσιάσει όσα περισσότερα κομμάτια μπορέσει, θα του ζητήσω συγγνώμη γιατί ανακάλυψα με ιδιαίτερη λύπη, ότι δεν έχω το «Είμαστε δυο» στην εκτέλεση που ζητάει, όμως μέχρι το βράδυ θα έχει πέσει στα χέρια μου, συνεπώς και στα δικά του.
Update: Είπαμε ότι σε αυτό το blog η επιθυμία σας είναι διαταγή για εμάς. Επίσης είπαμε ότι εδώ οι δεσμεύσεις υλοποιούνται. Έτσι λοιπόν, ο σ. Ερυθρός, γίνεται ένας ακόμα ευτυχισμένος φίλος του blog αυτού, καθώς παίρνει στα χέρια του ζεστό-ζεστό το κομμάτι που ζήτησε:
Είμαστε δυό:
«Είμαστε δυο, είμαστε δυο
κι η ώρα σήμανε οχτώ
κλείσε το φως χτυπά ο φρουρός
το βράδυ θα ‘ρθουνε ξανάΈνας μπροστά, ένας μπροστά
κι οι άλλοι πίσω ακολουθούν
με τη σιωπή κι ακολουθεί
το ίδιο τροπάρι το γνωστό
Βαράνε δυο, βαράνε τρεις
βαράνε χίλιοι δεκατρείς
πονάς εσύ, πονάω κι εγώ
μα ποιος πονάει πιο πολύ
θα ‘ρθει καιρός να μας το πει
Είμαστε δυο, είμαστε τρεις
είμαστε χίλιοι δεκατρείς
καβάλα πάμε στο καιρό
με τον καιρό, με τη βροχή
το αίμα πήζει στη πληγή
ο πόνος γίνεται καρφί
Ο εκδικητής, ο λυτρωτής
είμαστε δυο είμαστε τρεις
είμαστε χίλιοι δεκατρείς»
Μουσική, στίχοι: Μίκης Θεοδωράκης
Εκτέλεση: Αντώνης Καλογιάννης
Κατεβάζετε από ΕΔΩ
η μπαλάντα του οπερατέρ
Δύσκολη, η επιλογή του κομματιού και πάλι. Αφού κανένας δεν δίνει παραγγελία για κομμάτι, αναγκάζομαι (με κουράζετε, το ξέρετε;) να ψάξω και να βρω τι θέλω εγώ να ανεβάσω.
Σήμερα λοιπόν, ακούγοντας κάποια κομμάτια, μου ήρθε στο μυαλό, ο Θάνος Μικρούτσικος. Έβαλα τον δίσκο να παίζει. Τα «Πολιτικά Τραγούδια». Οποιοσδήποτε, έχει ασχοληθεί λίγο με το πολιτικό τραγούδι, είναι δύσκολο να μην γνωρίζει τον εν λόγω δίσκο.
Στην συλλογή αυτή παρουσιάζονται μελοποιήσεις (από τον Θάνο) ποιημάτων του Βολφ Μπίρμαν αλλά και του Ναζίμ Χικμέτ. Οι ΕΚΚΕτζήδες τότε, -μαοϊκοί μέχρι το κόκκαλο δηλαδή- Θάνος Μικρούτσικος και Μαρία Δημητριάδη, συνεργάζονται σε έναν δίσκο με πολύ ενδιαφέρον και «υπερ»επαναστατικό (ψιλοαριστερίστικο) περιεχόμενο.
Σήμερα λοιπόν ασχολούμαστε, με ένα τραγούδι σε στίχους του Βόλφ Μπίρμαν. Ο συγκεκριμένος αν και είχε γεννηθεί στην Δυτική Γερμανία, μετακόμισε στην Ανατολική Γερμανία, η οποία όμως δεν του άρεσε και τόσο πολύ και μας την… έκανε με ελαφρά πηδηματάκια για το Αμέρικα.
Οι στίχοι του παρουσιάζουν ένα κάποιο ενδιαφέρον αν μη τι άλλο. Στην μπαλάντα του οπερατέρ, ο Μπίρμαν κριτικάρει την άποψη της μη βιας που ενστερνιζόταν και κόστισε στην Χιλή την πορεία της προς την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού, αλλά και την ίδια την ζωή του Αλιέντε.
Οι στίχοι:
Η Μπαλάντα του Οπερατέρ
«Στο Σαντιάγκο, στης σφαγής τα χρόνια, πέσαν πολλοί
και πού να βρεις ονόματα
Και με μια λέξη – να ποια είναι η Χιλή –
κάποιος που ταινία γυρίζει τη σκηνή του φόνου του
Αχ,
η δύναμη βγαίνει απ’ τις γροθιές
κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα –
από στόμια βγαίνει η δύναμη
κι όχι από τα στόματα
Σύντροφοι γνωστό αυτό –
ήταν, είναι, και μένει αληθινό.
Κι αυτή είναι η πικρή αλήθεια της Unidad Popular
Αυτό το φιλμ μάθημα ας μας γίνει.
Είδα τη δουλειά των στρατιωτών
το μακέλεμα
Είδα σκηνές που όλοι γνωρίζουν
– το λαό να τρέχει στο λιθόστρωτο
για να σωθεί
Και τα τουφέκια να σαρώνουνε τους δρόμους
και προλετάριους να ξαπλώνονται νεκροί
είδα τις σφαίρες να ξεσκίζουν τα παιδιά
και τις γυναίκες να ρίχνονται πάνω στους νεκρούς
Αχ, η δύναμη βγαίνει απ’ τις γροθιές
…κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα»
Το κατεβάζετε από ΕΔΩ
Ερυθρες Μουσικες Ταξιαρχιες 